De apotheker

a

Voorzichtig liet de jongeman een hand over een deel van zijn gezicht glijden. Het voelde nog steeds pijnlijk aan waar hij was geraakt, maar de zwelling was verder afgenomen. Pieter had zich vanavond voor de spiegel zitten te bestuderen. Voorzichtig en met op elkaar geklemde tanden het verband eraf gehaald om de stervormige wond in de wang te kunnen zien. De pijn doorstaan zonder van de door de dokter voorgeschreven pillen te hebben gesnoept. De hechtingen, de onderhuidse bloeduitstortingen en alle kleuren van de regenboog erin terug gevonden. Zelfs tegen zijn spiegelbeeld gepraat zonder de behoefte aan een echt gesprek te hebben.


Pieter schoof de leren mouw van de jas iets terug om een blik op zijn horloge te kunnen werpen. De straatlantaarn was te ver om van het licht te kunnen profiteren, maar dat was ook een reden waarom hij deze steeg had uit gezocht. De wijzers van het horloge lichte groen op in de omringende duisternis.

"Zes minuten voor één", mompelde hij, "je weet wat je moet doen?"

De laatste woorden waren voor zijn tijdelijke partner bedoeld. Pieter keek om toen hij geen antwoord kreeg en zag een kaal geschoren jongeman knikken.


Een leeftijdgenoot, die zich altijd bijzonder cool vond en zelfs nu een zonnebril droeg.

"Ik vroeg je wat."

Zijn stem had door de spanning een scherpere toon gekregen. De kaalkop lachte zenuwachtig. Pieter nam er genoegen mee. Het meeste werk zou immers door hem zelf gedaan worden. De tijd leek onvoorstelbaar traag te verstrijken en hij weerstond met moeite de drang om steeds opnieuw op zijn horloge te kijken.


Tussen één uur en half twee kwam de dealer meestal pas naar buiten om van het drukke nachtleven in het centrum van de stad te genieten en daar zijn geld te verdienen. Pieter wist precies hoe dat ging omdat hij er zelf ook aan deel nam. Ze waren immers concurrenten. Hij pakte uit de binnenzak van de jas zijn portemonnee en vouwde een groen bankbiljet dubbel voor hij het zorgvuldig door midden scheurde.

"De rest krijg je achteraf."

Beduusd keek de kaalkop naar het waardeloze biljet in zijn hand. Het had geen enkele waarde zonder het andere deel dat de jongeman weer terug in de portemonnee had gestoken.


"Dit hadden we niet afgesproken", klonk het verontwaardigd

"Afspraak was de helft vooruit", zei Pieter zonder zich om te draaien.

Hij had geen behoefte aan een discussie, maar wel aan afleiding om zijn plan een grotere kans van slagen te geven. Vaak waren vechtpartijen in zijn branche onvermijdelijk. Je moest immers pakken wat je wilde krijgen en vervolgens strijden om het te behouden, maar ditmaal was hij iets heel anders van plan.

"Wat was het teken ook al weer?"

Pieter wierp een blik omhoog alsof hij daar vandaan uitleg van een hogere macht verwachtte waarom er zoveel mensen op deze planeet rond liepen met de intelligentie van een garnaal. Zonder deze smakelijke diersoort te willen beledigen.


"Als ik een sigaret opsteek dan kom jij met je scooter aanrijden en zorgt voor een mooie vertoning op straat waar je zo goed in bent. Daarna blijf je om de hoek van de straat op me wachten."

"Ik heb een mooie scooter geregeld, hè."

"Je hebt smaak", zei Pieter ongeïnteresseerd.

Het deel van het plan om het gestolen voertuig met zijn felle kleuren op een verlaten bouwterrein achter te laten had hij voor zich zelf gehouden. Net als de in de kofferbak van zijn wagen opgeborgen jerrycan benzine. Het zou mister cool maar teveel belasten als hij dit ook wist.


Pieter had hem eigenlijk heel weinig verteld over zijn bedoelingen terwijl hij een verkreukeld briefje van honderd Euro voor hem in de lucht hield. Hetzelfde biljet waar hij hem de afgescheurde helft als voorschot van had gegeven om te voorkomen dat hij na afloop het hele stuk naar zijn auto kon gaan lopen.

"Daar komt hij", In de deuropening verscheen de concurrentie, "hij draagt net als jij een zonnebril."

Achter de man verscheen een tweede gedaante.

"Wie is de andere?"

"Ik reken op je", zei Pieter zonder de vraag te beantwoorden.


De andere man was een handlanger. Minstens twee meter lang en bewapend met een groot en glimmend pistool dat Pieter van heel dichtbij had mogen bewonderen en waarvan hij het metaal zelfs had mogen proeven. Voorzien van een uiterst gevoelige trekker. Hij stapte de steeg uit. Al een paar keer had hij vanuit het ziekenhuisbed deze afstand in gedachten afgelegd.


Bij de eerste hulp van het ziekenhuis hadden ze aan een mislukte zelfmoordpoging gedacht nadat ze de handdoek weg haalden die hij tegen zijn gezicht gedrukt hield. Zonder het te hebben bevestigd of ontkend was hij door gestuurd naar de afdeling psychologie en voor observatie tijdelijk opgenomen. Daar was hij tot de conclusie gekomen dat hij geen enkele keus had. Hij had goed geluisterd naar de aardige psychologe en zijn leven of in ieder geval een deel ervan onder de loep genomen.


De vrouw had getracht de motieven, emoties en gedachten te achterhalen die hem tot bepaalde handelingen hadden gebracht waarvan ze hem verdachten. Het klopte verbazingwekkend genoeg allemaal wat ze had gezegd. Hij moest de problemen te lijf gaan om verder te kunnen gaan met zijn leven.


In de rechterzak van zijn halflange jas droeg hij een middel met zich mee dat deze kwestie definitief kon oplossen. De mannen liepen op hun gemak de stenen trap af. Hun auto was aan de overkant van de straat geparkeerd. Ongeveer na het afleggen van tweederde van de afstand stopte de jongeman en pakte met klamme handen een sigaret en aansteker uit de andere jaszak. De mannen op de trap keken in zijn richting. De handen, net als hem, in de jaszakken gestoken waar ze ongetwijfeld hun wapens voor de buitenwereld verborgen hielden.


Achter zich hoorde Pieter hoe de scooter werd gestart. Hij versnelde zijn pas. De mannen staken de straat over toen mister cool, zonder helm op natuurlijk, langs hem heen scheurde. Het irriterende gelach kon de jongeman nog boven het geluid van de 4-takt motor onderscheiden toen de kaalkop rakelings tussen de uit elkaar springende mannen door reed. Vloekend en met gebalde vuisten keken ze de scooterrijder na, die een tiental meters verderop stopte en grijnzend om keek. Pieter schudde onwillekeurig het hoofd. Het was tegen de afspraak in, maar het gaf hem de benodigde tijd om de laatste meters te overbruggen.


De handlanger zou nooit de revolver in de hand van zijn moordenaar te zien krijgen of het afgevuurde schot horen. De lange man viel voorover op de straat zonder een hand uit te steken om zijn val te breken. Zijn concurrent draaide zich geschrokken om. De dealer keek in de loop van de revolver dat voor zijn bevoordeelde gevoel zo groot leek als een treintunnel. Een laatste vloek kwam over zijn lippen. Pieter schoot de revolver op hem leeg. Het was verrassend hoe snel hij vijfmaal achter elkaar de trekker had overgehaald. Zelfs nog een keer teveel, maar de trommel van de revolver bevatte slechts zes kogels. Een voordeel ervan was dat hij geen hulzen achter liet voor de technische recherche. De jongeman keek naar de lichamen met iets van teleurstelling. Rondom de man lagen uit de jas gevallen pillen op straat. In deze branche droeg je de koopwaar vaak met je mee.


Het ontbreken aan welke emotie dan ook hield Pieter meer bezig dan de levens die hij zojuist met geweld had beëindigd. Ook nog tijdens het rennen naar zijn wachtende taxi. Hij klemde beide armen om de middel van de ander terwijl de scooterrijder vol gas er vandoor ging zonder te wachten of zijn passagier wel goed zat. De jongeman keek om.


Misschien moest hij het daar bij de psychologe eens over hebben. Ze had immers bij hem aan gedrongen op een vervolgafspraak. Enthousiast ondanks zijn getoonde afstandelijkheid omdat hij bereid was geweest naar haar te luisteren in plaats van een voorkeur uit te spreken voor een vertrouwelijk gesprek met een mannelijke collega. Ze zou hem vast allerlei medicijnen voorschrijven die hij met een beetje geluk op straat kon doorverkopen.