hoofdstuk 3 (JodieJJ)

a
Een lange rij getekende gezichtjes in gele cirkels vulde de eerste regel waarbij de smilies voor onzeker om en om werden afgewisseld met de smilies voor confused. Het geheel werd afgesloten met een paar vraagtekens. De vertwijfeling had de jonge, roodharige vrouw echter in haar greep. Misschien was het beter te wachten tot eerst iemand anders op het ingestuurde topic van Saskjezwaard had gereageerd. Al was het maar de vraag of deze persoon, wie het ook mocht zijn, een positievere reactie onder het gedicht achter zou laten. Haar negen voorgangers hadden immers ook geen enkel respons achter gelaten. Ze drukte een toetsknop van haar computer in om alles te wissen tot het vak weer even leeg was als daarvoor. Het geluid van de deurbel kwam op een voor de negentienjarige moderator geschikt moment. Ze kon wel wat afleiding gebruiken. Met haar gedachten nog bij Online Verhalen opende ze korte tijd later de voordeur. Een man met in de linkerhand een collectebus en in de andere hand een papier stond voor haar ouderlijk huis. Een krappe tien minuten geleden had ze haar ouders horen roepen dat ze vertrokken met de bedoeling een bezoek bij vrienden te brengen, om pas laat in de avond weer terug te komen. Waarom had deze man geen vijftien minuten geleden kunnen aanbellen? Haar portemonnee lag natuurlijk nog in haar slaapkamer. Vreemd genoeg zweeg de collectant terwijl hij met zijn donkere, diep liggende ogen van haar naar het papier keek en weer terug. De man zag eruit alsof hij maar weinig had geslapen.
"Waar is het voor?", vroeg ze vriendelijk.
Ze zag dat de man het papier los liet. Het viel tussen hen in op de grond. Met een schok herkende JodieJJ de er op afgedrukte foto van haar zelf.
 
De man had de persoon gevonden aan wie de vierde naam op zijn lijst toe behoorde. Tot zijn grote spijt was hij gedwongen om van zijn met zorg samengestelde volgorde af te wijken na te opvallend nummer drie te hebben geschaduwd. De man verweet het aan zijn gebrek aan ervaring, maar hij werd er wel steeds beter in. Zelfverzekerd omdat het zo eenvoudig was gebleken om zich van twee critici te ontdoen had hij besloten overdag zijn volgende slag te slaan. Het element van verrassing woog volgens hem op tegen haar kennis van de verdedigingskunst. Vastberaden deed hij een stap naar voren, maar vanaf daar hield elke vergelijking met de overweldiging van Saskjezwaard en P_Westdijk op. De houten deur klapte tegen hem aan en een schreeuw van pijn ontsnapte uit zijn mond. Voor hij zich had hersteld sloeg JodieJJ voor de tweede maal de deur dicht, maar zijn arm zat er nog steeds beklemd tussen. Woedend geworden gebruikte hij zijn lichaam als stormram. Vanachter de deur hoorde hij een kreet waarin de angst en paniek door klonk voor de deur plotseling openzwaaide. Het gebeurde zo snel dat hij nauwelijks zijn armen kon uitstrekken voor hij met een klap op de plavuizen en de borstelige deurmat in de hal viel. Wat daarop volgde was een onsportieve klap van de zich verdedigende moderator, die hem letterlijk even deed duizelen. Hij zag de jonge vrouw van zich vandaan rennen. Na een achterwaartse trap tegen de deur te hebben gegeven waardoor deze met een klap dicht ging krabbelde hij snel overeind. Het werd de hoogste tijd om grover geschut in te zetten. Een aquarium, waar hij normaal vol bewondering urenlang naar kon blijven kijken, rende hij gehaast voorbij. Hij trof haar aan in de keuken waar ze in een snel tempo de aanwezige laden open trok en doorzocht.
"Waar zijn de klote sleutels?", hoorde hij haar gefrustreerd zeggen terwijl haar vingers zich om de handgreep van de volgende lade bogen. De ruw uitgetrokken lade kletterde op de grond en de inhoud verspreidde zich er om heen uit, waaronder de sleutel waar ze naar op zoek was geweest. Ze gilde zodra ze hem zag, waarbij hij iets in zijn hand hield dat geen enkele overeenkomst vertoonde met een collectebus voor het Nederlandse dierenfonds. Gedurende de aan de vechtkunst Jiujitsu besteedde jaren had JodieJJ een paar bruikbare technieken onder de knie gekregen, die in geen enkele vechtsport getolereerd zouden worden. De man was echter bereid om het dodelijke spel waarin ze verwikkeld waren op een nog oneerlijkere manier te spelen. In de keuken stond een fruitschaal binnen haar handbereik en al snel vlogen de vruchten als projectielen zijn kant op. Het waren er teveel om allemaal te kunnen ontwijken. Ze bleek echter geen gewaagde partij te zijn voor de man met de taser.
 
Als iemand JodieJJ had gevraagd of ze avontuurlijk was ingesteld dan had ze zonder enige aarzeling bevestigend geantwoord. Misschien beschouwde ze een risicosport als een beetje te gewaagd voor haar, maar in geen enkel geval zou iemand bij zijn volle verstand zich vrijwillig opgegeven voor wat hij met haar van plan was. Alleen werd haar niets gevraagd of iets verteld. Ze werd het gedwongen te ondergaan. Vastgebonden met tie-rips had ze zich onwillig als een zak kolen mee laten slepen naar de badkamer, waar hij haar op de weegschaal had laten staan. Daarna had ze zich nog steeds tegenstribbelend mee laten voeren naar de slaapkamer, waar hij de gordijnen sloot. Niet begrijpend had ze slechts kunnen toekijken hoe de indringer met behulp van een rekenmachine allerlei berekeningen uitvoerde. Het zag er ingewikkeld uit, maar het werd pas echt beangstigend zodra hij een elastisch koord om haar hals knoopte.
 
"Jullie moderators denken allemaal goden te zijn."
Ze haalde slechts haar schouders op. Hij vergaf haar deze ongemanierdheid vanwege de citroen in de mond. Eigenlijk was de man wel trots op zijn improvisatievermogen. Hij had haar met deze vrucht op hardhandige wijze letterlijk de mond weten te snoeren. Ze had er voor zo luid gegild dat zijn oren er letterlijk pijn van hadden gedaan.
"Ik kon iedereen tot mijn vijanden rekenen, maar berichten van moderators en beheerders mocht ik niet negeren. Het is gewoon discriminatie. Zodra iemand beter is dan jullie pest je hem uit afgunst weg. Jullie hebben samen deze regels verzonnen om mij dwars te zitten, hè. Geef het maar eerlijk toe."
Hij zag JodieJJ het hoofd schudden. Haar rode lokken bewogen met elke beweging, die ze maakte, mee. Tranen welden in haar groene ogen op. Hij draaide zich half om. Vanuit zijn ooghoek had hij de computer gezien en tot zijn genoegen hoefde hij de moderator geen verhoor af te nemen. Ze had al voor hem ingelogd. Uit de binnenzak van zijn leren jas haalde de man met een theatraal gebaar twee opgevouwen papieren te voorschijn en een etui. Deze was eveneens van leder en bevatte zijn vulpen. Voor hij vertrok wilde de man haar op de lijst hebben afgevinkt. Het was echter de hoogste tijd voor het plaatsen van een nieuw gedicht op Online Verhalen waarmee hij weer van zich kon laten horen. Deze had hij op het andere papier geschreven en hij maakte zich gereed om de tekst over te typen. Daarna was er nog voldoende tijd om de rest van zijn plan te voltooien.

The undulating hills obscure the vast world of the eye.
It's a world so different from the polder that I know.
Behind every hill, new life is hidden.
A life in the polder that you see from afar.
 
"Ik heb een variant op bungee jumping bedacht."
Na deze raadselachtige woorden was de man verdwenen om met in elke hand een stoel in de slaapkamer terug te komen. JodieJJ had het wel willen uitschreeuwen, maar met de tanden in een citroen gezet kon ze nauwelijks enig geluid produceren. Haar kaken deden er al pijn van zover als de man de gele citrusvrucht in haar mond had geduwd. Haar onsamenhangende gedachten leken alle kanten op te schieten alsof ze er alle controle over had verloren. Ze zag hem er een stoel bijhalen. Hij kwam weer dichterbij. JodieJJ probeerde naar achteren te wijken, maar hij trok haar naar zich toe. Ze voelde hoe hij haar oppakte. Een diepe kreun ontsnapte daarbij uit zijn borst. Zo zwaar ben ik toch niet? Tranen stroomden over haar wangen. Bijna kokhalzend probeerde ze het vrijkomende citroensap door te slikken. Hij zette haar met de voeten op de houten zitting van de stoel voor hij zelf op de andere stoel ging staan en het koord vastpakte om deze aan de plafondverlichting te bevestigen. Het was voor haar momenteel moeilijk om alles te kunnen bevatten van wat er ging gebeuren. Haar normaal goed functionerende hersenen leken JodieJJ op het ogenblik volledig in de steek te hebben gelaten en bezorgden de jonge vrouw nog slechts hoofdpijn. Wie is hij toch? Laat mijn ouders alsjeblieft vroeger thuiskomen dan ze hadden afgesproken. Puur citroensap tast tandglazuur aan.

De man stapte van de stoel en schoof deze aan de kant. Hij zag haar op hem neer kijken. Wankelend haar evenwicht bewarend. Zo neerbuigend had JodieJJ zich ook gedragen als ze zijn Engelse spelling corrigeerde met een hele lijst van woorden, die fout waren geschreven. Soms was ze zelfs zo brutaal geweest om een andere zinsopbouw voor te stellen. De jonge vrouw verdiende dit alles wat ze nu kreeg. Zonder enige waarschuwing trapte hij de stoel onder haar vandaan. De moderator moest volgens zijn berekeningen de vloer raken op het moment dat het koord tot het uiterste was uitgerekt en onder spanning kwam te staan. Hij knikte goedkeurend. Ze was in de tijd van een seconde tot zijn niveau gezakt. Haar voeten raakten de parketvloer met een dreun. Hij zag ze met wijd open gesperde ogen haar tanden dieper in de glanzende schil van de citroen zetten tot het sap over haar kin stroomde.

JodieJJ probeerde eerst op haar tenen te gaan staan, maar het leek niets uit te maken. De moderator zette af en sprong zo hoog als ze met haar bij elkaar gebonden benen halen kon. Haar verwarde gedachten die enkele tellen geleden nog chaotisch alle kanten opgingen waren nu geheel en alleen op overleven gericht. De rest was totaal onbelangrijk geworden. Voor even nam de verstikkende greep om haar hals af. Ze ademde krachtig door haar neus in en was er nog mee bezig toen haar in witte sokken gestoken voeten de vloer weer raakten. Meer citroensap stroomde haar keel binnen. Ze huilde rochelend. Ze zette af om weer neer te komen. Haar toekomst bestond nog uit slechts de ontstellende korte tijd tot de volgende sprong waarbij de wurgende greep voor even minder werd en ze weer kon adem halen tot ze het koord voelde verstrakken en haar voeten opnieuw met de parketvloer in contact kwamen.

Het geluid van de telefoon lokte hem naar de woonkamer. Op de etenstafel lag een mobiele telefoon te trillen en produceerde een hem onbekende melodie. Hij verafschuwde de muzikale beltoon omdat zijn voorkeur uitging naar klassieke muziek. Op het verlichte scherm van de telefoon stond een hem onbekende naam en hij legde de telefoon weer neer. Een handpeer rolde voor hem uit. Hij was er tijdens het lopen per ongeluk tegen aan gestoten. Waarschijnlijk behoorde de vrucht tot het kanonnenvoer waarmee ze hem eerder had bekogeld. Hij boog zich voorover om de peer op te rapen en in de aangrenzende keuken schoon te spoelen voor hij begon te eten. Fruit was immers gezond. Genietend van de peer liep hij terug om in de deuropening van de slaapkamer met een ruk te blijven staan.
'Hé. Hè, had je nou niet even kunnen wachten?'
Teleurgesteld dat hij dit nu had moeten missen keek hij naar het bewegingloze lichaam aan het uitgerekte, rubberen koord. Haar knieën nog geen decimeter boven de vloer hangend. Had ze haar evenwicht verloren of had ze het opgegeven? Van haar jeugdige uitstraling was in ieder geval weinig meer overgebleven. Aan de voeten van JodieJJ lag een citroen waar duidelijk zichtbaar een grote hap uit was genomen. Hij liep van de peer etend naar het raam en trok boos de gordijnen open. Iedereen mocht het wat hem betreft zien. Hij zou immers al lang weer onderweg zijn voor de politie was gearriveerd. Hij was al in de hal toen hij zich bedacht en snel terug liep naar de slaapkamer. De bloeddorst moest ten koste van iemand of meerderen toch bevredigd worden. Het was te laat om JodieJJ te vragen waar ze haar pony had gestald terwijl de kat ook nergens was te bekennen, maar hij had nog een andere optie. Het sprak weliswaar minder tot zijn verbeelding, maar het moest maar voldoen.

Voor zijn gevoel had ze bewust hem het plezier dat hij erin had ontnomen en daarom wilde de man nu grondiger te werk gaan dan hij zich eerder voorgenomen had. Hij raapte de citroen op en liep ermee naar het aquarium om de vrucht daar boven volledig uit te knijpen. Daarna spoelde de man zijn plakkerig aanvoelende hand in het warme water schoon. Hij zag de kleurrijke vissen in de glazen bak geschrokken van het tumult aan de oppervlakte alle kanten op vluchten, maar het had geen enkel nut. Je verstoppen onder de op elkaar gestapelde stenen of tussen de waterplanten was compleet zinloos. Ze zouden zonder enig uitzondering langzaam de vergiftigingsdood sterven. Breed grijnzend liep hij naar de voordeur ondanks dat hij nog een lange rit voor de boeg had. De mobiele telefoon had hij voor vertrek in zijn broekzak gestoken. Misschien vergemakkelijkte deze zijn zoektocht naar de anderen op zijn lijst.