Rollenspel

a

Het was iets dat hij had gezegd. Hoe kon het ook anders. De hand op zijn bovenbeen had Maartje terug getrokken. Met deze kleine hand en fijn gevormde vingers was ook het tevreden gevoel verdwenen dat je kreeg als het buiten hard regende en je het droog, warm en comfortabel had. Half onderuit gezakt op de bank in de woonkamer. In zijn geval zelfs met een mok thee in de hand. De man keek weer naar de televisie. De film was eindelijk afgelopen, maar hij leek opeens erg geïnteresseerd in wie er allemaal aan mee hadden gewerkt.

"Nooit?", vroeg de vrouw naast hem op de bank.

"Nee, natuurlijk niet", bevestigde Barend opnieuw en zette de mok neer.

"Wat mankeert er dan aan mij?"

Barend voelde dat ze ging verzitten om hem aan te kijken. Het was een specialiteit van haar als ze het gevoel had genegeerd te worden. Zo verdacht hij haar ervan dat ze een vriend van hem had weg gekeken. Anton beging de fout te denken dat er niets was veranderd nu zijn maat een vriendin had. Nu kwam hij alleen nog wanneer zij niet thuis was of ze spraken ergens anders af.


"Waar gaat dit over?", vroeg hij met een zucht voor hij haar aan keek.

Haar altijd bleke gezicht was bezaaid met sproeten.

"Je zei geen nee, maar nooit."

Wat had hij graag het onderwerp laten rusten, maar het was wel duidelijk dat het tegendeel ging gebeuren.

"Wil je dan soms verkracht worden?"

"Het zou blijkbaar bij jou nooit opkomen om mij te verkrachten. Hoe moet ik er dan wel uit zien voor je hier aan denkt?"

Even knipperde Barend met zijn ogen. Had hij het nu goed verstaan? Met wie had hij eigenlijk naar deze film zitten kijken? Ze had hem zelfs onbewust geknepen toen het ergste wat een vrouw kon overkomen de actrice in de film overkwam terwijl hij in de gids bladerde. Het feit betreurend dat hij een voetbalwedstrijd op een ander televisiekanaal miste.

 

"Dit is totaal onzinnig", zei Barend en wilde opstaan.

Haar hand op zijn schouder weerhield hem ervan.

"Moet ik soms een blonde pruik opzetten?"

Het was haar wel duidelijk dat hij geen idee had wat ze nu bedoelde. Haar hand gleed van zijn brede schouder, over zijn borst naar beneden toe.

"Me kleden zoals haar?", doelend op de actrice in de film.

De man staarde haar sprakeloos aan. Hij kwam iets overeind toen ze hem opnieuw kneep.

"Nou, eh. Ik denk... Ze zag er..."

Barend voelde gewoon dat hij rood werd en haalde tenslotte zijn schouders op.

"Uit als een slet?", vulde Maartje hulpvaardig aan.


Verlegen met deze duistere fantasie dwaalde zijn blik naar het raam waar hij de grote regendruppels tegen uit elkaar zag spatten voor hij haar weer aankeek. Barend schudde zijn hoofd.

"Nee, ik..."

Hij leek te aarzelen om verder te gaan of nog waarschijnlijker zocht hij naar de juiste woorden, als deze bestonden, om onopgemerkt van onderwerp te veranderen.

"O", zei Maartje, liet haar hoofd hangen en beet op haar onderlip.

Misschien had ze het voor zich moeten houden en er nooit over moeten beginnen. Het was echter te laat om nog terug te draaien. De stilte tussen hen leek eindeloos voort te duren.

 

"Ik val eigenlijk niet zo op blond", fluisterde hij.

Ze hief haar hoofd op en zag hem zijn schouders ophalen.

"Sorry?", vroeg Barend enigszins onzeker omdat zij immers het idee van de blonde pruik had geopperd. Maartje kneep zo hard dat hij met een ruk overeind kwam.

"Hufter, ik dacht even..."

"Ja..."

Er viel weinig meer aan toe te voegen.

"Ik heb wat sterkers nodig", zei Barend tenslotte en strekte zijn hand uit naar de mok om de inhoud ervan door de gootsteen te gaan spoelen. Hij kwam uit de keuken terug met een bierflesje voor zich zelf en een glas wijn voor haar.


Zoals hij daar stond torende hij hoog boven haar uit met zijn twee meter. Ze had haar benen opgetrokken en de armen er om heen geslagen. Zo zag hij haar ook vaak zitten als ze met vriendinnen zat te praten. Hij kwam naast haar zitten.

"Ik vindt het moeilijk..."

"Om er over te praten?"

Hij keek haar geërgerd aan. Het was het verkeerde moment om zijn zinnen af te maken. De blik in zijn licht blauwe ogen zei genoeg. Ze moest geduld met hem hebben. Barend haalde de dop van het flesje bier met de opener aan zijn sleutelbos en nam er een slok van voor hij het op de tafel zette. Maartje keek onbewogen toe. Hij leek er de tijd voor te nemen.

 

"Bij SM moet je ook iets zeggen als de ander te ver gaat."

Ze kneep haar donkere ogen half dicht. Het was meer de zakelijke manier waarop hij het zei dat haar lichtelijk verbaasde.

"Wat dan?"

"Geen help in ieder geval."

Maartje hield haar hoofd schuin. Het sarcasme kon haar onmogelijk ontgaan, maar voorlopig was hij bereid er serieus over te praten en dat was al meer dan ze enkele tellen geleden had verwacht of zelfs gehoopt.

"Lamp?", stelde ze met opgetrokken schouders voor.

Naast de bank stond een grote, gebogen leeslamp van glanzend metaal om een deel van de bank te verlichten als er behoefte aan was. Een ingedeukte plek op de bank waar zijn voorkeur naar uitging als hij een boek ter hand had genomen.

"Dan wordt het lamp."

"Lamp", zei Maartje knikkend om het woord te bevestigen en keek afgeleid naar de televisie.


Hij was weer in het bezit van de afstandbediening gekomen. De DVD waar hij gisteren al naar had gekeken verscheen opnieuw op het scherm. Ze herinnerde zich nog dat het een film uit de sciencefiction genre was met veel gewelddadige actie erin verwerkt. Het vermaakte hem in ieder geval om reusachtige insecten aan stukken geschoten zien worden. Het geluid nam in volume toe.

"Denk je wel aan de buren?"

"Daar houd ik ook rekening mee", hoorde ze hem nog zeggen voor ze omviel.

Om werd geduwd was een betere verklaring voor wat er met haar gebeurde.


Geen overdreven hardhandige wijze zoals in de film was gebeurd en waar ze morgen gekleurde plekken op haar lichaam aan zou hebben overhouden, maar Barend had wel genoeg kracht gebruikt om haar op haar buik te krijgen. Voor Maartje zich van de verrassing kon herstellen trok hij al aan haar slobberige joggingbroek en ontblootte een paar gespierde benen van het hardlopen. Een kledingstuk waar ze buiten zich nooit mee zou vertonen, maar als ze alleen of samen thuis vertoefden was comfort belangrijker. Ze wilde zich van de zwarte kussens op de bank omhoog drukken, maar ze verloor haar grip toen hij haar aan de joggingbroek rondom de voeten naar zich toe trok. Een hand op haar rug. Maartje spartelde en even kreeg ze het gevoel dat ze zich van hem kon bevrijden.


Het was voorbij toen hij zich inspande om haar in bedwang te houden. Barend had zelfs een hand daarbij vrij. Ze bood geen verzet meer. Hij zag dat ze het hoofd draaide en probeerde te zien waar hij mee bezig was. In afwijking van zijn rol veegde hij voorzichtig het rode haar voor haar ogen weg.

"Broek uit", hijgde ze.

Vraag? Bevel? Barend gaf geen antwoord en negeerde de andere mogelijkheid. Wat hij wel deed terwijl ze de joggingbroek uit probeerde te schoppen was zijn vingers om het elastiek van haar slip klemmen. Een harde ruk eraan zoals hij in de film had zien gebeuren met een resultaat dat er iets van verschilde. Er klonk een gesmoord gekreun onder hem vandaan toen ze het gezicht in het kussen drukte. Barend hield zijn adem in bij de tweede poging.

 

"Tada", zei hij en hield het triomfantelijk omhoog alsof hij vanaf een tribune werd toe gejuicht door een grote schare fans. Maartje was er hoorbaar minder van onder de indruk.

"Je krijgt morgen mijn bankpas mee naar de lingeriewinkel", suste hij zijn vriendin en liet de kapot gescheurde slip los. Ze zag het voor zich op de bank vallen waar het van afgleed en daarmee uit haar zicht verdween. Hij gebruikte een arm om niet zijn gehele lichaam op haar te laten rusten. De hand van zijn andere arm voelde ze tastend tussen haar benen en toen omhoog naar haar billen. Plotseling besefte Maartje wat hij wilde gaan doen en hief het hoofd weer op.


De hand verdween van haar achterste om zijn lid er naar toe te leiden. Ze voelde de druk op haar sterretje. Probeerde zich met samen geknepen billen weer omhoog te werken, maar het was onmogelijk door zijn toedoen. Barend duwde met zijn knieën haar benen uit elkaar en voerde de druk verder op.

"Nee. Aagh."

Het woord. Haar enige kans om hem op te doen houden. Wat was het woord?

"Lamp. Lamp. Lamp."

De laatste maal schreeuwde ze het bijna. Hij hield zich in. Zocht naar een andere opening en vond deze. Het voltrok zich zo snel dat ze slechts naar lucht kon happen. De ruwheid waarmee hij op haar inbeukte ontnam haar de adem. Ze sloot haar ogen terwijl ze zijn zware ademhaling boven zich kon horen en zelfs door haar haren voelen.


Ze was gereduceerd tot een ding waar hij zijn lusten op kon botvieren. Haar lichaam schokte onder elke stoot. Het had veel weg van iets machinaals. In niets toonde Barend nog gelijkenis met de man die ze in bed en er buiten zo goed dacht te kennen. Het was een weldaad voor haar toen hij ophield en ze een siddering door zijn lichaam voelde gaan. Een grommend gekreun ontsnapte uit zijn mond. Voldaan liet hij zich van haar afzakken en bleef zwaar ademend en bezweet naast haar op de bank liggen, die te smal was om op deze manier comfortabel te zijn.

"Gaat het?", klonk het dicht bij haar oor.

In bijna niets dan. Maartje glimlachte gepijnigd door het absurde ervan. Zo hadden ze eeuwig kunnen blijven liggen. Het ongemak dat het met zich mee bracht trotserend. Tot het geschiet, de rondvliegende ledematen en de bombastische oproepen om de mensheid van de ondergang te redden door de Federatie te gaan dienen op de televisie haar begon te irriteren.


Langzaam, alsof er nog steeds iemand was die haar tegen werkte, kwam ze overeind. Hij bleef liggen en maakte opportunistisch gebruik van de vrij gekomen ruimte op het bankstel. Ze had met hem tegen zich aan zijn versnelde hartslag voelen afnemen naar een normaal ritme. Zijn ademhaling was nog nauwelijks hoorbaar. Het voelde zo vertrouwd. Tot voor kort had ze het voor onuitvoerbaar gehouden om hem mee te krijgen naar een lingeriewinkel, maar opeens had hij alles weer mogelijk gemaakt door voor haar open te staan. Een druk met de duim op de rood gekleurde knop op de afstandbediening maakte een abrupt einde aan het lawaai. Buiten was het voor even opgehouden met regenen. De lucht was nog steeds bewolkt. Mensen zouden weer de straat op gaan want morgen waren de meeste winkels gesloten. Maartje trok de joggingbroek tot over haar knieën op. Ze keek op hem neer zoals hij daar lag met gesloten ogen. Barend had in zijn gejaagdheid slechts de moeite genomen om de ritssluiting van de spijkerbroek open te maken om haar brute dagdroom op zijn eigen wijze te laten uitkomen.


"Doe je rits alsjeblieft dicht voor er mensen langs het raam lopen."

"Als ze naar binnen kijken dan zijn ze te nieuwsgierig."

Daar kon ze hem geen ongelijk in geven, maar omdat hij wist dat het belangrijk voor haar was hoe er tegen hen werd aangekeken borg hij zijn instrument toch op. Barend voelde haar van de bank omhoog komen. Pas nadat hij het water uit de douchekop kon horen stromen keek een paar blauwe ogen helder de wereld in. Hij had wel eens ergens gelezen dat verkrachte meisjes en vrouwen zich erna wasten alsof de dader of daders een voor iedereen zichtbare stempel op hen hadden achtergelaten. Het bevestigde wat hij was gaan beseffen met haar warme lichaam tegen zich aan gedrukt. Hij kon dus zo iemand zijn. Een dergelijk persoon dat zoveel afschuw losmaakte als er in de media bekendheid aan werd gegeven en blijkbaar ook fascinatie opwekte. Hij had zich laten gaan en zelfs zover laten komen dat de controle aan hem was ontglipt alsof er iets in hem was ontwaakt.


Hij hoorde haar roepen vanuit de badkamer. Het klonk anders dan als ze echt hulp nodig had. Barend had meer tijd nodig om zijn gedachten te ordenen en geen zin in spelletjes meer.

Ze zag hem in de hal terwijl ze glimlachend de trap afliep. Hij pakte zojuist een halflange jas van de kapstok.

"Waar ga je naar toe?"

Even bleef Barend staan. Ze voelde zijn blik goedkeurend over haar lichaam glijden. De badjas had ze ver genoeg open gelaten om zijn verlangen te prikkelen.

"Een rondje lopen", bracht hij er moeizaam uit.

Hij voelde haar hand tegen zijn borst. Ze voelde zijn hartslag toenemen en trok speels aan wat boven zijn boord uitkomende zwarte haren terwijl ze een witte schouder ontblootte, maar hij duwde zacht de hand weg met het dicht ritsen van de leren jas.

"Ik ga."

Maartje trok snel de badjas dicht en voelde de wind naar binnen waaien. Het voelde koud aan. Hij zette de met bont gevoerde kraag van zijn jas op.

"Het regent."

Barend stak slechts een arm in de lucht als afscheidsgroet en trok met de andere hand de voordeur achter zich dicht.


Hoofdschuddend liep ze naar de woonkamer, maar niet voor ze de badjas stevig had dicht geknoopt met de band om haar middel. Hij had haar zin om verder te experimenteren met zich mee genomen de frisse buitenlucht in. Haar witte wijn had inmiddels de kamertemperatuur aangenomen, maar voor ze het glas kon pakken viel haar oog op haar slip. Hij had deze toch ook wel op kunnen ruimen? Maartje liep ermee naar de pedaalemmer, maar gooide het er niet meteen in. Verbaast over wat ze daar zag liggen. Op wat etensresten van de vorige dag lag een DVD met erop een afbeelding van mensen in uniform met vertrokken gezichten. Ze hoorde het doordringende geluid van de deurbel. De tijd ontbrak om nog snel om te kleden. Maartje opende de voordeur tot zover de ketting het toeliet en bleef er bijna geheel achter staan zodat alleen een deel van haar gezicht was te zien.


Barend was al weer terug gekomen. Het was helemaal niets voor hem om zonder sleutels het huis te verlaten.

"Wacht even."

Het was harder gaan regenen, maar hij maakte geen aanstalten om naar binnen te komen.

"Wat is er?", vroeg ze nu bezorgd geworden.

"Niet meer."

Maartje maakte een gebaar alsof ze geen enkel idee had wat hij bedoelde.

"Kom toch binnen."

"Ik wil het niet meer."

"We kunnen het er binnen over hebben", drong ze aan, maar zag hem het hoofd schudden. Barend wilde wat hem bezig hield aan haar kwijt.

"Ik dacht alleen nog aan mezelf. Het moet pijn hebben gedaan, maar het deed me niets."

Hij snoof en plotseling besefte ze dat hij huilde. Ze had het direct moeten zien aan zijn ogen, maar de tranen hadden zich vermengd met de regendruppels.

"Helemaal niets."

Hier had Maartje geen antwoord op. Ze omhelsde hem. Het maakte plotseling niets meer uit dat voorbijgangers konden zien dat ze buiten iemand omhelsde in haar badjas. Barend maakte zich voorzichtig van haar los en ze volgde hem het huis binnen.