hoofdstuk 4

a

licht vrachtschip Tormen

Een belangrijk deel van het interne laadruim werd aangepast om als een hangar te kunnen functioneren. Het was niet bepaald ruim en als er volgens de door Hendrik gemaakte berekeningen een raptor in stond was de ruimte er om heen zelfs beperkt te noemen. Dat was minder een probleem bij de slanker vorm gegeven viper met dezelfde spanwijdte, waar Wick op dit moment zijn blauwgrijze ogen overheen liet gaan. Hij liep naar de geborgen jager. Het leek voor het oog nog volledig intact te zijn.

"Je wilde me spreken?"

Luitenant Diana keek op. Ze zag er opmerkelijk tevreden uit. Hij vroeg zich af of het vanwege deze vondst was of het vooruitzicht om naar Ragnar te vertrekken. De spanning om te werken in wat nu als vijandelijk gebied kon worden beschouwd had ook invloed op hem gekregen. Elk uur dat was verstreken had de kans op overleven groter gemaakt. Eerst had hij gedacht geen schijn van kans te maken. De sprong naar een locatie op veilige afstand van Caprica had fatalistisch voor hem en luitenant Veerle kunnen uitpakken. Zonder brandstof om te kunnen vluchten als de Cylons hier werkelijk waren, maar hij zou de gevolgen met een nu onvoorstelbaar gemak hebben geaccepteerd. Inmiddels was hij er anders over gaan denken.

"Jij mij ook", kaatste ze terug.

Wick knikte in de richting van de deur waar hij door heen was gekomen. Behoedzaam geworden vanwege deze geheimzinnigheid volgde de officier hem.

"We ontvangen al enige tijd geen enkel noodsignaal of bericht meer."

De elektronische signalen van bijvoorbeeld de DRADIS konden de Cylons naar de Tormen herleiden. Het was de belangrijkste reden waarom ze zoveel apparatuur hadden uitgeschakeld dat ze vrijwel blind waren voor wat zich daar buiten bevond, maar luisteren waren ze wel blijven doen.

"Wat denk je?", vroeg Diana, nu bezorgd geworden.

"Jullie moeten onmiddellijk vertrekken."

"Wil je ons kwijt?", vroeg ze verwonderd.

"Je weet wel beter, maar ik heb luitenant Stijn over een schoonmaakactie horen praten."

"Nitro heeft zoveel gezegd", wuifde ze zijn woorden weg. De roepnaam van de ECO gebruikend omdat ze daar aan boord van de battlestar Athena aan gewend was geraakt.

"Ik denk dat hij gelijk heeft."

"Dat is ook voor het eerst."

De shuttlepiloot haalde zijn schouders op. Onder de bemanning, waarin veel burgers nog steeds hun plaats moesten vinden, was luitenant Stijn verre van populair.

"Waar wilde jij het met mij over hebben?", vroeg luitenant Diana nu weer op haar gebruikelijke autoritaire toon van een bevelvoerend officier.

Hij knikte naar de beschadigde jager.

"Over het nut van een viper aan boord."

"Adama zal elk toestel goed kunnen gebruiken die we meebrengen."

Hij kneep zijn ogen half dicht. De manier waarop ze het had gezegd maakte hem achterdochtig.

"Je denkt nu ook aan onze raptors."

Ze sloeg de armen demonstratief over elkaar. Na de eerste raptor hadden deze burgers meer toestellen gevonden die in bijna alle gevallen waren ontmanteld. Al bleek een van de raptor afgeleidde tanker nog wel inzetbaar te zijn.

"Deze raptors zijn en blijven eigendom van de koloniale marine."

"We hebben geen ontsnappingscapsule meer en dat weet je net zo goed als ik. Deze raptors zijn nu van ons. We hebben al wapens en munitie voor jullie aan boord genomen. "

"Commandant Adama zal daar vermoedelijk anders over denken", antwoordde ze koel, "bovendien zijn deze kanonnen en raketten geschikt voor de raptors. Jij wilt graag al je opties open houden, maar dat is voorbij."

De verleiding was groot om daarop furieus te reageren, maar Wick wist zich te beheersen. Misschien kwam hij rustig op haar over, maar achter de blauwgrijze ogen werd razendsnel nagedacht. Opties werden tegen elkaar af gewogen. Tot hij besloot te wachten op een geschikte gelegenheid om zich van de militairen te ontdoen als hij daardoor de raptor kon behouden.

"We hebben geen onderdelen om de viper te herstellen en een zoektocht daarnaar zal meer tijd vergen terwijl we het er beiden over eens waren om te vertrekken."

Ze keek hem opgelucht aan. Alsof ze iets wist dat ze voor hem verzwegen hield.

"Ik ben het daar nog steeds mee eens. We halen iedereen terug die zich nog buiten bevind. De raptors blijven vast gekoppeld en we vliegen tijdens de reis aan boord van dit schip mee naar Ragnar. Water zal voorlopig op rantsoen blijven."

Het ontbreken van een waterrecyclingsysteem maakte het laatste noodzakelijk met zoveel meer mensen aan boord dan gebruikelijk voor het vrachtschip was. Wick knikte, draaide zich om en liep weg. Hij voelde de ogen van de luitenant in zijn rug prikken.

"Dat ging makkelijk."

Hoofdschuddend was luitenant Veerle naast haar komen staan.

"Te makkelijk, als je het mij vraagt."

De vrouwen keken elkaar kort aan.

"Ik heb je niets gevraagd."

Verbaast keek luitenant Veerle haar meerdere na en vroeg zich bezorgd af of ze iets verkeerds had gezegd. Ze volgde de luitenant op enige afstand de hangar uit.

 

raptor 438

Luitenant Stijn had zijn gebruikelijke positie achterin de raptor verwisseld voor de stoel van co-piloot, die op de meeste vluchten toch afwezig was. Net als elke andere ECO was hij getraind om in een noodgeval de besturing over te kunnen nemen. De nood daarvoor ontbrak momenteel, maar luitenant Reitze had er geen bezwaar tegen gehad. Het bood hem de mogelijkheid om lekker onderuit te gaan zitten en als een toerist om zich heen te kijken. Er was zoveel te zien. Plotseling zat hij weer recht overeind.

"Wat?", vroeg luitenant Stijn geschrokken.

"Op twee uur."

"Ik zie het niet", mompelde de ECO.

"Ik neem het over, Nitro. Waarschuw de Tormen."

"Waarvoor?"

"We hebben bezoek."

Zonder te vragen of de piloot hier zeker van was haaste luitenant Stijn zich naar zijn vertrouwde plek. Even later kon luitenant Reitze hem horen praten met iemand aan boord van de Tormen.

 

licht vrachtschip Tormen

"Frak, we zijn te lang gebleven", riep luitenant Diana de shuttlepiloot toe bij het betreden van de brug.Zonder de behoefte te hebben aan een discussie hierover liep Wick rechtstreeks naar de stoel van piloot. Luitenant Veerle knikte hem daarbij bemoedigend toe, maar werd compleet door de man genegeerd.

"Wanneer kunnen we weg?", vroeg Wick, terwijl hij zijn gordel vastmaakte.

"Ik ben alles nog aan het opstarten. Hooguit tien minuten", reageerde luitenant Veerle.

"Te lang", mompelde luitenant Diana zo zacht dat niemand haar hoorde.

"Kijk goed naar wat ik doe", fluisterde luitenant Veerle Marlieke toe alsof het een les betrof waarin ze een leerling onderrichtte en geen gevaarlijke situatie.

De programmeur veegde het zweet van haar voorhoofd en knikte. De luitenant had de tijd genomen om haar bekend te maken met de bediening van de FTL-aandrijving. Echter met de Cylons in de nabijheid was Marlieke blij dat de officier er was om de benodigde handelingen zelf uit te voeren.

"De visuele waarneming is nogmaals bevestigd door raptor vier drie acht. Het is geen toestel van ons, ook geen gewone raider, het vliegt alleen en nadert ons op koers 534 canom 749", verklaarde luitenant Diana.

"Denk je dat ze ons hebben ontdekt?", vroeg Marlieke bezorgd en drukte de licht op haar neus afgezakte bril weer op zijn plaats.

"Mond dicht," snauwde Diana, voor de ECO in staat was te antwoorden.

"Als we nou een viper hadden...", zei Wick zonder de zin af te maken.

Luitenant Diana schudde het hoofd. Ook zij had meteen aan de jager gedacht.

"We kregen hem niet gestart en hebben nog niet ontdekt waar het aan mankeerde. Technisch lijkt alles in orde te zijn."

"Doen de kanonnen het wel?"

"Wat heb ik daaraan als ik er niet mee kan vliegen? Recht vooruit schieten en wachten tot de Cylon in mijn vuurlijn verschijnt?"

"Doen de kanonnen het?", drong Wick aan.

"Volgens mij wel. Deze worden geheel hydraulisch bediend. Er komt dus geen elektronica bij aan te pas."

"Dan richt ik voor je. Roep ons op zodra je in de cockpit zit."

"Dat lukt me nooit."

"Als we samenwerken lukt ons alles. Schiet op", brulde hij. Wick gebruikte de stuurraketten om het vrachtschip te draaien. Na nog een volle seconde te hebben geaarzeld begon luitenant Diana te rennen. Iedereen die haar daarbij in de weg liep, voor haar gevoel waren dat alle geredde passagiers en bemanningsleden van Cloud 3 omdat ze slechts wilden weten wat er aan de hand was, kreeg te maken met een reeks kleurrijke obsceniteiten, die luitenant Veerle deden blozen.

"Zo is ze anders zelden", verklaarde ze, schuddend met haar hoofd, aan Marlieke.

De programmeur knikte verstrooid. Even later was op de brug de licht elektronisch vervormde stem van de luitenant weer te horen. Ze hijgde van de snelle spurt.

"Heb je soms zuurstof nodig?", vroeg Wick met een brede grijns.

De shuttlepiloot kon haar iets onverstaanbaars horen mompelen. Het klonk niet bepaald vriendelijk en hij zag er maar vanaf om te vragen duidelijker te praten.

 

viper Mark VII

Luitenant Diana gespte zich zelf vast. De deuren van het laadruim zwaaiden voor haar gevoel tergend langzaam open en onthulde de ruimte daar buiten.

"Ik heb het schip gedraaid en we liggen nu op dezelfde koers. Wat voor jou rechts is zal voor mij links zijn. Denk daaraan als je mij instructies geeft. De Cylon zal ons recht van achteren naderen."

Ze greep de stick aan haar rechterzijde vast met haar duim rustend op de middelste en grootste van de drie knoppen.

"Denk je echt dat dit gaat lukken?"

"Je staat op de speaker en het antwoord is ja."

Ze schudde het hoofd. Het liefste had ze al haar twijfels in de microfoon uitgesproken, maar iedereen luisterde mee. Het was attent van hem om haar hiervoor te waarschuwen. In zijn stem had ze niet de geringste twijfel bespeurd. Wick geloofde dus echt dat ze zouden slagen of hij kon heel geloofwaardig liegen. Het lot van de bemanning en schip lag hoe dan ook in haar en zijn handen.

 

raptor 438

"We hebben een idee, maar als dat mislukt dan wil ik dat jullie voor een paar seconden de Cylons afleiden."

"Hoe?", vroeg luitenant Reitze bezorgd.

Hij hoefde Wick niet te vertellen dat er geen wapens waren bevestigd aan de vier ophangpunten onder vleugels of de twee ophangpunten aan de vleugeltips. Bovendien waren er ook nog passagiers aan boord. Het had hem al de nodige moeite gekost om deze te kalmeren.

"Laat je zien aan hen en ga maar verstoppertje met de Cylons spelen."

Reitze keek om en zag Nitro het hoofd schudden.

"Frakkin burgers," reageerde hij zonder zich de verongelijkte blikken om hem heen op te merken, "Waarom hebben we geen contact met Artemis?"

"Waarschijnlijk heeft ze het druk met het idee waar Wick het over had."

"Ik hoop maar dat het haar idee is", mopperde luitenant Stijn.

Hij had al op voorhand weinig vertrouwen in ideeën die niet van een willekeurige militair afkomstig waren.

 

licht vrachtschip Tormen

Vanuit zijn ooghoek had Wick een gedaante bespeurd en keek om. Hij zag de programmeur op haar knieën en met gevouwen handen op de vloer zitten. Marlieke merkte het blijkbaar en keek naar hem op. De rechthoekige glazen van de bril maakten haar bruine ogen groter dan deze in werkelijkheid waren.

"Ik geloof in de goden", verklaard ze zacht.

"Ik spoelen winden op", riep luitenant Veerle.

De shuttlepiloot knikte de vrouw toe. Onder andere omstandigheden was hij bereid met haar een discussie over het bestaan van de goden aan te gaan, maar dit was niet het moment daarvoor. Als ze er kracht uit putte dan was het niet aan hem deze haar af te nemen met zijn rationele redenen waarom het leven na de dood voorbij was.

"Ga verder met bidden. Zij geloven namelijk ook in jou", antwoordde hij in plaats daarvan en schakelde over op het kanaal waarmee hij rechtstreeks in verbinding stond met de viper in het laadruim.

"Ik zie hem. Naar rechts."

Hij reageerde met korte vuurstoten van de stuurraketten.

"Andere rechts", hoorde hij de luitenant vervolgens schreeuwen.

Onmiddellijk voldeed hij aan haar verzoek.

"Ik open het vuur."

Via de speaker was het geratel van de twee kanonnen in de vleugels en het kanon in het kielvlak op de brug te horen. Het was een gewelddadig geluid.

 

raptor 438

Stromen van rood gloeiende granaten kwamen hen tegemoet en misten het van de achterzijde plomp uitziende toestel op tientallen meters afstand. Vloekend veranderd luitenant Reitze van koers en begon te zigzaggen. Het had er meer van weg dat zij werden beschoten in plaats van de vijand. Het voor hen vliegende toestel begon eveneens wild te manoeuvreren. Het bleek een bijna fatale fout te zijn van diegene die de shuttle bestuurde. Vonken werden zichtbaar.

"Ze hebben iets geraakt."

Het verongelukte toestel tolde door de ruimte. Vier van de zes motoren vielen uit en versnelde de draaiende beweging nog meer voor ook de laatste twee motoren uitvielen of anders wel werden uitgeschakeld. Luitenant Reitze minderde vaart.

 

viper Mark VII

Moedeloos keek luitenant Diana de ruimte in. Het zou haar eerlijk gezegd hebben verbaast als ze daadwerkelijk iets had weten te raken met de drie snelvuurkanonnen van de viper.

"Ik heb hem gemist."

Nu het element van verrassing was verdwenen verwachte ze dat er terug geschoten zou worden, snel en gericht. Ze had de dodelijk efficiency gezien waarmee de raiders haar collega's in de cockpits van de vipers afslachtte. Alleen vertoonde dit toestel weinig overeenkomsten met de haar bekende raiders. Het zag eruit alsof het een lading of passagiers kon vervoeren zoals een raptor.

"Ze zijn ergens tegen aan gevlogen."

Joelend zwaaide ze met haar armen tot zover het mogelijk was in de beperkte ruimte van de cockpit.

 

licht vrachtschip Tormen

Het gejoel bereikte ook de brug. Opgelucht leunde Wick naar achteren.

"We zijn gereed om te springen."

Hij schakelde over op het andere kanaal.

"Jullie hebben het gehoord, jongens. Aankoppelen en maak het je daarna zo makkelijk mogelijk. We zijn klaar voor vertrek."

Een vierde landingsplaats was net als de andere drie locaties op de bijna elf meter brede rand van de 'paddestoelhoed' gecreëerd, onder de diagonale uitstulping waar een deel van sensoren waren ondergebracht, maar het luik daarvoor ontbrak nog. De bemanning en de mee vliegende passagiers zouden voorlopig aan boord van de raptor moeten blijven.

"Wacht met springen. Ik heb een nieuwe missie voor raptor vier drie acht."

Verwonderd draaide hij zich om. Luitenant Diana stond hijgend van de snelle sprint in de deuropening.

"We vergeten niet ons cadeau voor Adama."

Grijnzend keek ze naar de verbaasde gezichten. Ze zag in het ongeluk een misschien wel unieke kans voor de koloniale marine om vijandelijke technologie te bemachtigen.

"Ik dacht dat militairen altijd een goede conditie hadden", merkte de shuttlepiloot op.

"Luitenant Veerle, zorg dat we nergens naar toe springen. Alle middelen zijn daarvoor toegestaan," zei luitenant Diana en wierp een dreigende blik op Wick, "ook het gebruik van geweld."

"Ja, mevrouw."

Wick zag luitenant Veerle uit haar stoel komen met in haar hand een pistool. Zuchtend liet hij zich in de stoel terug zakken. Het was blijkbaar zijn beurt om het zich zo makkelijk mogelijk te maken. Waarbij hem plotseling iets opviel.

"Hebben we andere stoelen gekregen?"

"We hebben stoelen uit een ontmantelde raptor gehaald," verklaarde luitenant Veerle met een zucht. Haar wapen hield ze daarbij op de shuttlepiloot gericht. Ze achtte hem tot heel veel in staat. Net als haar meerdere blijkbaar.

 

Verlicht door raptor 438 zag de zware raider op het landingsplatform er indrukwekkend en massief uit. De gedachte aan een ongewapende shuttle was snel vervlogen bij het zien van de zes kanonslopen aan de voorzijde. Luitenant Diana werd zich met elke stap die ze dichterbij kwam hier beter bewust van. In haar rug gedekt door een hospik, die zenuwachtig had toegegeven zijn wapentraining te hebben verwaarloosd. Het zweet prikte in haar ogen. Ze naderde de achterzijde van de zware raider. Haar handen voelden klam aan. Liever had ze zich gesteund gevoeld door haar officieren, maar alles kwam nu op haar aan en Michel achter haar. Het gaf haar maar een eenzaam gevoel. Zoekend naar een knop liet ze een gehandschoende hand over de romp glijden. Zonder te weten wat ze binnen zou aantreffen als ze de deur open kon krijgen.

 

Luitenant Veerle legde de hoorn neer. Ze zag er duidelijk opgelucht uit.

"We mogen vertrekken."

"Daar zijn we al mee bezig", hoorde ze Wick op grimmig toon zeggen.

Na het vertrek van luitenant Diana had hij zijn stoel niet meer verlaten. De aanwezigheid van wrakstukken had hem tot regelmatige koerscorrecties gedwongen. Toch had het hem er niet van weerhouden om een gesprek met Marlieke aan te knopen over het ontbreken van camera's aan boord. De programmeur deelde zijn zorgen over de mogelijkheid dat de centurions hen zouden enteren en naarmate het gesprek vorderde begon ook luitenant Veerle zich daarover zorgen te maken. Zozeer zelfs dat ze zich in het gesprek mengde en gezamenlijk waren ze het er over eens geworden dat er een camera in de hangar moest komen te hangen met zicht op het landingsplatform, als deze in uitgeschoven stand was. Daarnaast waren nog meer geschikte locaties besproken, waarbij met een beslissende meerderheid van twee tegen één werd besloten dat er in de doucheruimte geen enkele camera zou komen.

"Ze hebben naast vier tasters ook twee overlevenden aangetroffen."

"Beman de FTL", reageerde Wick, zonder enige interesse te tonen in wat ze hen nog meer had te vertellen. Glimlachend borg ze haar pistool op. De spoelen konden niet oneindig opgewonden blijven zonder schade aan de FTL te riskeren. Er was nu bovendien geen reden meer voor haar gevoel om bezorgd te zijn over wat de shuttlepiloot kon doen. Ze draaide de sleutel om. Het vrachtschip Tormen verdween. De achtergelaten viper werd door de vrijgekomen krachten van de FTL-aandrijving weg geblazen en tegen een wrakstuk gesmakt. Het toestel explodeerde.

Het vrachtschip dook op een andere plaats binnen het vroegere territorium van de Twaalf Koloniën weer op.

"Binnen het bereik registreert DRADIS geen objecten. Ik tref voorbereidingen voor het maken van de volgende sprong naar Ragnar."

Wick ontspande zich.

"Het zijn twee vrouwen."

"Wie?"

"De twee overlevenden. Het zijn mensen. Net als ons op de vlucht voor de Cylons. Ze zijn naar de ziekenboeg gebracht."

"Zijn ze knap? Hoe denken jullie over een camera in de ziekenboeg?"

Ze schudde het hoofd. Ook Marlieke zag met rollende ogen van het idee af.