Flessenpost
"Mama, mama, mama, ik heb een fles gevonden."
Verveeld bewoog de vrouw een vinger over het scherm van de iPad. "Staat er statiegeld op, schat?", vroeg ze met een afwezige stem. Lisette deed het zelfs zonder op te kijken. Het tienjarig meisje leek voor haar gevoel op en neer te rennen tussen het water en de badlakens op het strand met steeds weer iets in haar vingers geklemd. Tussen de badlakens in stapelde de verzameling schelpen, kurken, een bal van piepschuim en ander aangespoelde voorwerpen zich inmiddels op.
"Nee."
"Zit er een brief in?"
"Nee."
"Gooi het dan maar in de vuilnisbak." Ze gebaarde in de richting van een scheef hangende, gele, verroeste bak een tiental meters van hun plekje vandaan. Ver genoeg er vandaan om geen last te hebben van de geur van verschraald bier en op zoetigheid beluste wespen.
Even keek het meisje er naar en de meeuw die op de paal ruste waaraan de vuilnisbak was vastgemaakt. Bianca was bang voor de grote vogel. Het was misschien wel dezelfde vogel die in haar vingers had gebeten toen ze kort na hun aankomst een meeuw friet probeerde te voeren. "Er zit iets in, maar het is geen brief."
Verbaast keek Lisette op van haar iPad en veegde in een automatisme wat blonde haren voor haar ogen weg. Haar dochtertje hield haar een doorzichtige fles voor en schudde er lichtjes mee. Er in bevond zich iets dat in plastic was gewikkeld. "Het is een USB-stick."
"Ik zei toch dat er iets in zat?" Het meisje trok een verontwaardigd gezicht. "Is dat beter dan een brief, mama?"
"Het kan een digitale brief zijn." De vrouw nam de fles over en probeerde de dop eraf te draaien. "Waar is je papa als ik hem nodig heb?"
"Hij is centjes aan het verdienen voor ons."
Ze keek het lachende meisje aan. Wat is het leven voor kinderen toch simpel, dacht Lisette. "Ja, schat." Ze liet de fles zakken tot ze met de punt van het badlaken om de dop kon wikkelen. Na enige krachtinspanning lukte het haar uiteindelijk toch. Ze hield de fles ondersteboven, maar zo makkelijk bleek de fles zijn inhoud niet prijs te geven. Het plastic zakje waarin de USB-stick was gestopt bleek daarbij de boosdoener te zijn.
"Sla het kapot, mama."
De gedachte was ook al bij haar opgekomen, maar ze had het idee onmiddellijk weer verworpen. De glasscherven op het strand konden straks iemand nog verwonden en dat wilde ze beslist niet op haar geweten hebben, omdat zij zo nodig haar nieuwsgierigheid wilde bevredigen. In plaats daarvan pakte ze haar handtas. Het was door haar man het zwarte gat gedoopt, waaruit ze voor zijn gevoel steeds weer iets te voorschijn wist te toveren dat hij nooit zou meenemen ergens naar toe, maar achteraf vaak toch nuttig bleek te zijn. Een pincet, oorspronkelijk bedoeld om splinters uit de vingers van haar man of dochter te trekken, bleek hier ook zijn nut te kunnen bewijzen. Triomfantelijk hield ze de plastic zak omhoog.
"Kijk wat er op staat. Kijk wat er op staat." Enthousiast klapte het meisje zelfs van opwinding in haar handen. Het trok de aandacht van de mensen om hen heen. Lisette merkte het en maakte een beweging met haar hoofd. Het meisje kwam naast haar moeder op de kleurrijke handdoek zitten, terwijl deze de USB-stick op haar iPad aansloot.
Een rij documenten verscheen op het kleine scherm en een enkele map. Elk document had een taal als aanduiding. Lisette selecteerde de Nederlandse versie.
"Kan je het lezen?"
"Lees maar voor, mama."
"Goed dan, even kijken. Hallo, nieuwsgierige ontdekker."
Glimlachend keek ze naar het meisje, die glunderend terug blikte.
"Je hebt de flessenpost van Michael gevonden. We zouden het leuk vinden als jij je naam, locatie en tijdstip naar het onderstaande adres stuurt."
Lisette keek even naar het mailadres. Het bestond uit een drietal letters gevolgd door een drietal cijfers en afgesloten met @com.
"Dat doen we thuis wel, goed?"
Het meisje schudde het hoofd voor ze met een teleurgesteld gezicht haar moeder aan keek.
"Ik heb hier geen verbinding met het internet, schat. Oh, kijk. De map bevat foto's van degenen die de fles in het water hebben gegooid." Zonder meer verder te lezen opende ze de map en keek verwonderd naar de tientallen opnamen van allemaal verschillende mensen. De foto's waren gesorteerd op datum en de reeks was twee jaar geleden in Noorwegen begonnen waar de fles voor de eerste maal in het water was gegooid voor het op de stranden van diverse Europese landen rondom de Noordzee was aangespoeld. Ze liet de eerste opname het hele scherm vullen. Een man en een jongen stonden met de fles erop afgebeeld.
"Dat is Michael met zijn vader. Hij is een paar jaar jonger dan jij, nee, wacht." Lisette controleerde de datum en de rekensom was snel gemaakt. "Hij is nu even oud als jij."
"Ik wil hem een bericht sturen."
"Eerst maken we een selfie van ons en de fles, goed?"
Enthousiast kwam het meisje tegen haar aan zitten om breed lachend naar de iPad te kijken die haar moeder omhoog hield. Ze konden zich zelf en de fles op het scherm zien.
Lisette liet de iPad zakken. Ze had een hele serie opnamen gemaakt en koos de in haar beleving mooiste uit om het te kopiëren naar de USB-stick. De naam veranderde ze snel in de datum om het overeen te laten komen met de overige foto's.
"Gaan we de fles terug in het water gooien, mama?"
De vrouw keek met een bedenkelijk gezicht om zich heen. Het was iets waar haar man zich geheel in kon storten, nog enthousiaster waarschijnlijk dan hun dochter, maar hij was op het moment hier ver van hen vandaan. "Zie je de pier?" Een houten paalconstructie liep vanaf het strand een heel eind de zee in. "We kunnen daar de fles in het water gooien."
Ze was nauwelijks uitgesproken of Lisette zag het meisje met de fles tegen zich aan geklemd er naar toe rennen. "Wacht even en niet gaan rennen. Straks val je nog met die fles."
Ongedurig keek het meisje toe hoe haar moeder alles leek in te pakken. De vrouw weigerde alles zo maar achter te laten en op de eerlijkheid van andere strandbezoekers te vertrouwen. Het duurde allemaal veel te lang naar haar zin. "Mama." Ze was de tel kwijt geraakt hoeveel keer ze het al had gezegd.
"Nog één keer mama en de fles verdwijnt in de vuilnisbak."
Het meisje perste de lippen op elkaar. Bianca wist dat ze met haar ongeduld dreigde de grens van haar moeder te overschrijden, maar dit was zo gaaf. Ze had voor de eerste maal in haar leven flessenpost ontvangen! Ze wilde het Michael laten weten, maar ook al haar vriendjes, klasgenoten en natuurlijk papa. Ze wilde de fles in het water gooien en het een veilige reis toe wensen.
"We kunnen gaan en ik wil niet dat je gaat rennen."
Het meisje liep steeds een paar meter voor haar moeder uit, keek om, wachtte een paar tellen en liep dan weer snel verder om verscheidene stappen verder opnieuw te wachten. Waarom kon haar moeder nu niet sneller lopen? Het herhaalde zich helemaal tot de pier.
Waar de transpirerende vrouw even de tassen neer zette. "Waar ben ik toch aan begonnen?", mompelde ze zacht en keek om. De plek waar hun badlakens lagen was niet langer meer zichtbaar. De pier was veel verder lopen dan ze had aangenomen.
"Mama!"
"Bianca, ik zweer het, als je.."
"Moet ik een tas voor je dragen, mama?"
De vrouw beet haar lippen op elkaar en slaagde erin te glimlachen. "Nee, hoor, schat. Het gaat wel." Ze dwong zich zelf overeind te komen en begon weer moeizaam te lopen. Blij dat ze nu eindelijk vaste grond in de vorm van houten planken onder haar voeten had. "Kijk uit met de fles."
"Ja, ja."
Hoofdschuddend keek ze naar het voor haar uit lopende meisje. In vrijwel alle opzichten leek ze op haar vader. Onuitputtelijk levendig, nieuwsgierig, met donkere ogen en een brede glimlach waarmee ze de wereld om zich heen leek te willen omarmen. Het was ongelofelijk waar ze al haar energie vandaan haalde. Lang voor de vrouw het einde van de pier bereikte was het meisje er al. Het verwonderde Lisette dat ze het had kunnen opbrengen om te wachten met het gooien van de fles tot zij was gearriveerd. Ze pakte haar iPad erbij om het moment vast te leggen. "Gooi het zover als je kan. Maak papa trots op je."
Glimlachend keek het meisje om. "Voor papa." Ze strekte haar arm zover naar achteren als mogelijk was met haar vingers om de hals van de fles geklemd. Ze keek naar het water en de rijen golven met schuimende koppen die op de pier afkwamen. De fles vloog tollend door de lucht. Lisette probeerde het te volgen met de ingebouwde camera van de iPad, maar verloor vrijwel meteen de fles uit het beeldscherm zodra het de hand van haar dochter verliet. Ze liet het apparaat zakken en keek naar het water. De drijvende fles werd zichtbaar voor een golf haar voor even het zicht erop ontnam. Ze probeerde de camera er op scherp te stellen, maar het mislukte. De volgende golf voerde het weer terug naar de pier. Lisette beschouwde het als een nieuwe kans om om er een duidelijke opname van te maken. Ver over de reling hangend volgde ze de fles tot het een speelbal van een nieuwe golf werd.
"Nee!" Op vrijwel hetzelfde moment zag ze de fles tegen de betonnen peiler slaan. Ze kon het niet horen, maar in haar gedachten hoorde ze de fles wel breken.
"Wat is er, mama?"
De vrouw keek met een schuldig gezicht om en zag geschrokken dat Bianca haar voorbeeld had gevolgd en gevaarlijk ver over de reling hangen met haar voetjes los van de grond.
"Terug, jij. Straks val je nog in het water."
Het meisje stapte zuchtend van de reling af. Waarom mocht mama het wel en zij niet? "Wat was er nou, mama?"
"Eh, ik, eh, het spijt me."
Teleurgesteld keek Bianca naar de I-pad in de handen van haar moeder. "Heb je er geen foto van kunnen maken?"
"Ja! Dat is het. Ik heb het geprobeerd, maar de golven en zo."
Het meisje knikte begrijpend. "Waar zal de fles nu naar toe gaan?"
De vrouw haalde de schouders op. Zich zelf verrassend dat het liegen haar zo makkelijk was afgegaan. "De stroming zal de fles met zich meevoeren. Misschien wel weer naar Engeland of ditmaal zelfs de oceaan over, helemaal naar Amerika, schat."
"Ligt Amerika hier ver vandaan, mama?"
Lisette streek met een hand door de blonde haren van het meisje. "Vraag dat maar aan papa als we thuis komen. Ik wil nog even van het mooie weer genieten. Kom, we gaan terug en deze keer draag jij ook een tas."
Bianca nam glimlachend de tas van haar moeder over om meteen te beseffen hoe zwaar dat ding eigenlijk wel woog. "Wat heb je er allemaal inzitten?"
"Je klinkt nu net als je vader. We gaan."
Hoofdschuddend liep het meisje met de tas eerst naast, maar al spoedig achter haar moeder aan.
"Sleep het niet over het zand! Til de tas op."
"Ja, ja."