Testpaar
a
Het was druk in de kantine. Het regenachtige weer had er voor gezorgd dat iedereen van het kantoor binnen bleef. Merel zag een collega binnen komen, die zich hier altijd opvallend weinig liet zien. De man bleef staan. Zelfs van deze afstand zag ze hem zuchten terwijl hij met een bedenkelijk gezicht om zich heen keek. Aan de tafel waar zij zat was nog plaats en daarom zwaaide ze. Arno merkte haar hand op en maakte een beweging met zijn hoofd naar iemand die ze niet kon zien om hem te volgen. Verbaast keek Merel naar de vrouw met wie hij hand in hand haar kant op kwam lopen. De brunette kwam haar bekend voor. Voor ze een woord over haar lippen kreeg had de ander al het initiatief genomen.
"Hallo, Merel, wij hebben elkaar al eens eerder de hand geschud, ik ben Ilze."
"Voor de persoonlijkheidstest", herinnerde Merel zich nu opeens.
Merel zag een glimlach op het gezicht van Arno verschijnen. "Hoe.. Wanneer..", vroeg ze verward.
Arno trok de enige vrije stoel behulpzaam naar achteren.
"Een paar weken later heeft hij me opgebeld", verklaarde Ilze terwijl ze plaats nam. Merel wees onmiddellijk met een beschuldigende vinger naar haar collega.
"Ik wist wel dat je net zo nieuwsgierig was als ons naar de uitkomst van de test." Het gebeurde zo luid dat ze de aandacht trok van de mensen aan de tafels om hen heen. De glimlach op zijn gezicht was in de haar zo bekende grijns veranderd. Wat altijd het geval was als hij zich kostelijk amuseerde. In dit geval, stelde Merel tot haar ongenoegen vast, ging het ten koste van haar.
"Ik zal jullie wat tijd geven om elkaar bij te praten", zei Arno.
De vrouwen zagen hem in de richting van de keuken lopen.
Ilze keek Merel nieuwsgierig aan. Het had er veel van weg dat de ander boos was of zich op het minst ongemakkelijk met de situatie voelde. Misschien zou het de spanning verminderen als ze vertelde wat er was gebeurd.
"Hij belde me op om me mee uit te vragen", verklaarde ze.
"Hier hadden jullie bijna ruzie."
"Bijna?", vroeg Ilze en keek daarbij misprijzend over haar schouder naar Arno, die zich bij de rij van wachtenden had aangesloten tot het zijn beurt was om te mogen bestellen. De herinnering aan hoe onverschillig het hem had gelaten toen ze de uitslag van de test met hem wilde delen maakte haar nog altijd nijdig als ze er aan terug dacht. Boos had ze de envelop ongeopend weer in haar tas gestopt. Hij had haar daarbij niet tegen gehouden.
"En nu?", vroeg Merel. Inmiddels had haar nieuwsgierigheid de overhand gekregen.
"Hebben we nog zelden ruzie."
"Ik bedoel...", zei Merel en knikte in zijn richting.
"Ik weet wat je bedoelt. Eerst dacht ik dat mijn collega’s een wrede grap met me uithaalden toen ze zeiden dat hij had opgebeld, maar ik was op dat moment bij de tandarts. Hij had een boodschap voor me achtergelaten met een datum, tijd en een restaurant, maar geen telefoonnummer. Afzeggen ging dus niet."
Merel staarde haar met open mond aan.
"En toen?", vroeg ze ongelovig.
"Laten we het er maar op houden dat hij anders is dan ik verwacht had."
"Je bent naar het restaurant gegaan?"
Ilze haalde haar schouders op. In werkelijkheid had ze het een heel moeilijke beslissing gevonden. Zo erg zelfs dat ze op het werk er behoorlijk door werd afgeleid. Tot groot ongenoegen van haar collega’s.
Gefascineerd keek Merel haar aan.
"En de uitslag van zijn persoonlijkheidstest?"
Ze zag Ilze teleurgesteld haar schouders ophalen.
"Deze had ik in dezelfde envelop meegenomen naar het restaurant waar hij afgesproken had. Ik legde deze naast mijn bord met in grote letters zijn naam erop. Het kon hem onmogelijk zijn ontgaan."
"Hij heeft er niet naar gevraagd?", raadde Merel bij het zien van de uitdrukking op haar gezicht.
"De envelop ligt nu op het bureau van onze hobbykamer, nog steeds gesloten. Hij heeft een mooi huis. Jij bent er toch ook eens geweest?"
Merel was slechts in staat te knikken.
"Hoelang..", vroeg ze en haalde toen in een hulpeloos gebaar haar schouders op.
Het ging wat haar betreft toch allemaal veel te snel.
"Ik ben begin van deze maand bij hem ingetrokken."
"Wat?", riep Merel.
"Hé, rustig aan", klonk het plotseling.
Arno kwam erbij zitten met een vol geladen dienblad. Voor veel van de aanwezige mensen was de pauze inmiddels afgelopen en er kwamen steeds meer zitplaatsen vrij. Hij begon het eten en drinken tussen Ilze en zichzelf te verdelen voor hij de starende blik van Merel opmerkte. Ze zag hem een blik op zijn horloge werpen.
"Moet jij niet eens gaan werken?"
Ze stond hoofdschuddend op, deed enkele stappen, maar kwam toen weer teruggelopen.
"Wij", zei ze hem recht in de ogen kijkend, "moeten eens hoognodig praten."
"Is er eigenlijk wel iemand aan wie je het verteld hebt?", hoorde ze Ilze klagend vragen voor het verlaten van de kantine. Merel schudde het hoofd. Het was zo typisch voor Arno om alles van zijn privé-leven voor zich te houden. Terwijl hij op het werk nog wel zijn bedenkingen had geuit over deelname aan de persoonlijkheidstest. Zonder zelf de nut en noodzaak ervan in te zien had hij deze slechts uit collegialiteit ingevuld omdat ze er als groep aan moesten deelnemen of anders geen van allen. Vreemd genoeg had hij, zonder de uitslag ervan te kennen, er als enige iets positiefs aan over gehouden.