De uitgebleven klap

a

Ze was al minuten geleden uitgesproken. Eerst was Amanda nog bang geweest voor een gewelddadige uitbarsting van de brede man tegenover haar, na wat ze had opgebiecht. De voortdurende stilte drukte echter meer op haar dan ze zich had kunnen voorstellen. Het enige wat ze hoorde was het bonzen van haar eigen hart. Als ze hem niet met haar eigen ogen zag, dan had ze kunnen denken alleen in de woonkamer te zijn.

"Je zegt niets."

Nadat ze de gevallen stilte had verbroken hief de man op de stoel voor haar langzaam het hoofd op, om haar vervolgens langdurig aan te kijken. Beschaamd keek Amanda naar de plavuizen om zijn blik te ontwijken. Ze had geen woede in zijn blauwe ogen gezien, maar diepe teleurstelling.

"We gaan samen een SOA-test doen."

Ze keek verrast op.

"Hij gebruikte een condoom", stamelde ze na enkele seconden.

"Zodra we de uitslag van de test hebben", ging Maaren onverdroten verder, "gaan we praten hoe we hiermee omgaan."

"We?", vroeg Amanda hoopvol. Het was meer dan ze op gerekend had en waarschijnlijk zij niet alleen. Regina had haar gedwongen om over affaire te vertellen omdat ze anders haar broer zelf zou inlichten. Afgaande op wat ze over de zus van Maaren wist zou het werkelijke verhaal dan met de nodige fantasie nog worden aangedikt. Al was de waarheid alleen ook voldoende om de relatie onder spanning te zetten.

Maaren knikte en liet een hand over zijn donkere haar gaan. Het bracht de hele zijdelingse scheiding in de war, maar daar bekommerde hij zich momenteel niet om. Kalm had de man zijn opties overwogen. Als hij op zijn emoties af was gegaan dan had hij haar niet eens uit laten praten, maar Maaren wilde niets doen waar hij later spijt van kon krijgen.

"Deze man biedt je blijkbaar iets waar ik niet over beschik," Maaren stond op, "lieg niet meer tegen me als je hem opzoekt."

Knipperend met haar ogen keek ze hem aan. "Wat wil je daarmee zeggen?", vroeg Amanda. Onzeker over wat hij nu eigenlijk bedoelde. Had ze hem dan helemaal verkeerd begrepen?

"Het spijt me als ik alleen je niet gelukkig kan maken."

"Ik ben wel gelukkig met je."

"Je mist toch iets in onze relatie. Ik kan anders niet verklaren waarom je het hebt gedaan of jij soms wel?"

Maaren vatte haar zwijgen als een bevestiging op.

"Wat betekent dit voor ons?", hoorde hij haar fluisterend vragen.

"Je bent vrij om te doen wat je wilt, maar als je hier wilt blijven komen dan wel op mijn voorwaarden", hij zag haar bevestigend knikken, "vanaf nu alleen nog maar veilige seks, geen leugens meer en hij blijft uit de buurt van mijn huis. Net als jij zodra het licht boven de voordeur brandt."

Ze keek hem vragend aan.

"Ik heb dan bezoek en ik zal er niet over liegen als je er naar vraagt."

"Bezoek?", de verwarring was van haar gezicht te lezen tot het plotseling tot haar doordrong, "Je bedoelt van een vrouw?"

"Wat verwacht je dan van mij als jij vrij wilt zijn?"

Het was erger dan Amanda zich had voorgesteld hoe het gesprek zou verlopen. Ze zag hem overeind komen om de kamer te verlaten. Bewegingloos bleef ze gedurende een minuut staan tot ze zich tenslotte in de stoel liet vallen waaruit hij was opgestaan. Het gaf haar een verschrikkelijk gevoel om te weten dat ze haar vriend moest gaan delen met een andere vrouw of meerdere vrouwen. Een klap in haar gezicht zou minder erg zijn geweest.