hoofdstuk 7 (Xatham)

a
De man hield van kerstmis. Over een paar dagen zou het zover zijn. Voor iemand van het gezin in wiens huis hij momenteel verbleef moest dat ook gelden. Hij kon het zien als hij om zich heen keek. Zijn gezicht betrok nadat er ook een andere mogelijke verklaring voor de tientallen kerstbakken bij hem op kwam. Blijkbaar wendde iemand hier zijn creativiteit aan om geld bij te verdienen. Een knisperend geluid deed hem naar de etenstafel kijken. Een kaarsvlam flakkerde nog even voor het in het reeds stollende kaarsvet uitdoofde. Het werd nauwelijks gemerkt. Een groot deel van de woonkamer werd door tientallen kaarsen verlicht. Kaarsen in allerlei formaten, kleuren, vormen en kleuren waren op deze tafel geplaatst. Het geheel zou in een kerk niet hebben misstaan, maar daar had de man als sinds zijn kinderjaren geen stap meer binnen gezet. Hier was hij echter ook in staat ervan te genieten. Hier bij Xatham thuis. De man betwijfelde of deze negentienjarige in staat was van hetzelfde te genieten. Al was het alleen maar omdat de jeugdige auteur van Online Verhalen momenteel niets meer kon zien en de oren waren inmiddels ook al grotendeels onder het kaarsvet verdwenen.

De wereld om Xatham heen was gereduceerd tot een tafel waarop hij vastgebonden lag te lijden. Daarvoor had de man bijna een dozijn spanbanden gebruikt en deze zo strak aangetrokken dat ademhalen al een strijd op zich was geworden. Het bleek de enige manier te zijn voor zijn overweldiger om hem stil te laten liggen. Hij had verwoedde pogingen gedaan om los te komen terwijl de kleren van zijn lichaam werden geknipt. Het verzet had hem een paar onbedoelde steken met de schaar opgeleverd waarvoor de man zich vreemd genoeg excuseerde tot tenslotte zijn geduld met hem was opgeraakt. De taser had de man blijkbaar te veel gebruikt waardoor eerst de accu ervan moest worden opgeladen voor hij het stroomstootwapen weer in gebruik kon nemen. Het had hem genoodzaakt te zoeken naar een wat praktischere oplossing. Helaas voor Xatham had hij deze ook gevonden.

"All I want for Christmas", neuriënd kwam de man de woonkamer weer binnen met nog een paar kaarsen. Hij had deze uit de prachtig opgemaakte kerstbakken getrokken. Het kaarsvet liet bijna geen deel van het lichaam meer onbedekt. Op het voorhoofd had hij enige uren geleden een bijna meter hoog exemplaar geplaatst in de vorm van een piramide. Hij hoorde Xatham hyperventileren en plotsklaps kuchen terwijl er kaarsvet in zijn mond druppelde. Zonder de spanbanden had Xatham in het begin steeds de kaarsen van zich af weten te gooien. Tevreden over zijn improvisatietalent bleef hij enkele tellen staan om bewonderend naar het resultaat te kijken voor hij dichterbij kwam. Wat zou Xatham hebben gegild als hij geen prop in zijn mond had gehad toen het kaarsvet zijn stijf dicht geknepen ogen bereikte. Telkens nieuwe lagen vormend tot ook de neus was bedekt op het topje ervan na. Daar had de huid een vuurrode kleur aangenomen. De man kon slechts raden naar hoe de huid er onder het kaarsvet uitzag.
"Ik heb het Tipexx-Team nooit om hulp gevraagd, maar jij vond het zo nodig om je met mijn gedichten te gaan bemoeien."
Hij stak een kaars aan en zocht voorzichtig naar een vrij plekje op het lichaam. Alle oorspronkelijke plannen waarmee hij had aangebeld had hij tijdelijk in de ijskast gezet bij het zien van de tientallen kerstbakken. Daarnaast had hij nog bossen met zelf geknipte takken van coniferen en struiken gezien. Manden vol met allerlei dingetjes waarmee de kerstbakken konden worden opgefleurd. Het had bijna iets weg van een fabriek. Het had zijn eigen macabere creativiteit gewekt.

In de hal stond een omvangrijke kerstbak die hij van plan was mee te nemen. Net als de reeds opgetuigde kerstboom. Het bespaarde hem een heleboel tijd want anders moest hij het zelf doen. Hij had altijd een hekel aan de feestdagen, met uitzondering van kerstmis. Als hij naar andere huizen keek zag hij de gezelligheid als de bewoners zich met familieleden en vrienden omringden. Bij hem kwam er niemand. Al was dat eigenlijk niet helemaal waar. Er kwam wel eens iemand bij hem aan, maar nooit onverwachts, want hij moest er voor betalen.
"All I want for Christmas..."
Hij zweeg bij het zien van een nieuwe stroom kaarsvet die de lippen hadden bereikt.
Xatham zette zijn witte tanden op elkaar en klemde de lippen opeen. De uitgedroogde lippen werden gepijnigd door de nog vloeibare was. Toch slaagde hij erin vol te houden tot het kaarsvet voldoende was gestold dat hij zijn mond weer licht opende.
Nieuwsgierig keek de man naar het spleetje tussen de voortanden van Xatham.
"Ik weet nog wel iemand die geen beugel meer nodig heeft."
Hij zag hoe Xatham zijn tong gebruikte om zijn mond weer vrij te maken.
"All I want for Christmas are candles", neuriënd stak de man een volgende kaars aan.
Deze hield hij gewoon vast, maar wel op een horizontale manier. Het kaarsvet begon op de kin te druppelen voor hij raakte waarop hij had gemikt. Grinnikend keek hij toe hoe Xatham snel zijn tong introk. De volgende druppel raakte zijn lippen.
"Nou heb je geen raad meer voor me, hè?"

Wanhopig probeerde Xatham zijn adem in te houden, maar moest het tenslotte opgeven. Elk gevoel voor tijd was hij al lang geleden kwijt geraakt. Deze geraffineerde marteling leek al een eeuwigheid te duren. Waar zijn lichaam eerder was geteisterd met hete was vormde dezelfde was in gestolde vorm nu een beschermende deken.
Het was voor de man lastig mikken omdat hij de kaars op een armlengte van zich vandaan hield. De lucht boven Xatham trilde van de warmte die de talrijke kaarsen verspreidde. Hij slaagde erin enige druppels in de mond te krijgen. De was brandde het gehemelte van de moderator. Raakte zijn tong. Hechtte zich aan zijn tanden en tandvlees. Het was de volgende reden waarom hij jaloers op Xatham was. Binnen een jaar bij Online Verhalen had de negentienjarige al meer bereikt dan hij na jaren van lidmaatschap. Het Tipexx-Team had geen prijs gesteld op de bijdrage die hij bereid was te leveren, maar Xatham was zonder problemen geaccepteerd. Ze hadden het hem we op vriendelijke wijze laten weten, maar het bleef een afwijzing. Hij hoorde een zwak gerochel voor het met een sisser eindigde. De man zette de kaars rechtop in de mond, hield deze even vast tot het stollende kaarsvet zijn werk had gedaan en hij de brandende kaars kon los laten.
"All I want for Christmas are new victims."
Voorzichtig met de kerstbak in de hand en onder de andere arm de kerstboom verliet hij tevreden neuriënd de woning.