De glimlach op het gezicht van Isabelle vervaagde. Ze was de afdeling opgelopen met een doos in haar handen en het werk om haar heen was compleet tot stilstand gekomen. Mannen en vrouwen keken haar gealarmeerd aan, alsof ze met een tikkende tijdbom was verschenen.

“Geen stressbal voor hem”, zei een man hoofdschuddend. 

“Zeker niet”, klonk er achteraan. 

Isabelle keek vragend om haar heen voor een verklaring. Wat ze zag was een eensgezindheid waar de directie trots op zou zijn als ze er getuige van waren geweest: een hele kring van knikkende hoofden, bedenkelijke blikken en opgetrokken wenkbrauwen. 

“Mag ik misschien weten waarom?”

“Loïc denkt dat stressballen bedoeld zijn om te gooien naar de mensen die hem stress bezorgen”, zei een man op beschuldigende toon.

“Ja, en hij gooit hard”, voegde een ander toe.

“En gericht. Van ver.”

“Ja, maar hij gooit ook van dichtbij,” zei iemand. “Het maakt hem niets uit.”

“Zelfs naar mij heeft hij een bal gegooid”, bevestigde een verontwaardigde vrouw.

“Hij mikt op je gezicht.”

Het afdelingshoofd slaakte een diepe zucht. “Ik heb herhaaldelijk geprobeerd uit te leggen dat de ballen daar niet voor bedoeld waren, maar hij bleef ze naar onze hoofden gooien.”

Het kostte Isabelle moeite om niet in lachen uit te barsten, terwijl ze gedienstig knikte. Voorzichtig gluurde ze vanuit haar ooghoeken naar Loïc, die nietsvermoedend aan het werk was. Ze kende hem alleen van gezicht, omdat de man voor iedereen op het werk arriveerde en nooit bij de koffieautomaat bleef hangen. Waarschijnlijk vanwege de thermoskan die standaard naast hem op het bureau stond. Soms zag ze hem van vergadering naar vergadering lopen. Isabelle zag hem overeind komen en zij niet alleen. Het bracht iedereen om haar heen in beweging. Een vrouw keek om haar heen alsof ze een plek zocht om zich te verschuilen voor de regen van stressballen die ze verwachtte. 

“Ga weg. Weg met die doos”, siste het afdelingshoofd met een rood aangelopen hoofd. 

Hij duwde haar richting de deur. Het gebeurde zonder enige subtiliteit. De aanwezigheid van de stressballen in haar bezit moest ten koste van alles een geheim blijven voor Loïc, voor hij deze ontdekte. Ze struikelde in haar haast over de drempel en slaagde er maar net in overeind te blijven. Verontwaardigd keek Isabelle naar de deur die vlak achter haar was dichtgeklapt. Ze mompelde iets onaardigs voor ze plots stil werd. Haar mondhoeken krulden omhoog en met glinsterende ogen zette ze de eerste stap terug richting van de deur.