hoofdstuk 6 (ROMEH)
a
Naast de zware ademhaling van rechercheur Forskare was er in het krappe kantoorruimte nog een geluid te horen, die zijn partner bijzonder irriteerde. Hij had het al ruim een kwartier moeten verdragen, maar ook hij had zijn grenzen en het werd tijd om deze duidelijk aan te geven.
"Leg alsjeblieft die pen neer", snauwde Zeth.
Verbaast keek Alex op naar zijn collega terwijl hij met een drukbeweging van zijn duim nog een laatste maal de pen in zijn hand een klikkend geluid liet produceren. Onverschillig gooide hij het schrijfgerei op het met papier bedolven bureau neer. Het zag er chaotisch uit in tegenstelling tot het aangrenzende bureau van zijn partner, waarop alleen een iPad was te bekennen.
"Hoe konden we het over het hoofd zien?"
Het was een vraag waar Zeth ook geen antwoord op had. Het onderzoek naar een in het zwembad verbrandde meisje had, behalve veel verbazing, weinig concreets opgeleverd. De getuigen spraken elkaar tegen en de man, als het echt een man was geweest, die zij hadden zien weg rennen was tot op heden spoorloos gebleven. Het enige waar de getuigen het wel met elkaar over eens waren was de blanke huidskleur van deze persoon. De rest bestond uit slechts hardop uitgesproken vermoedens omdat de afstand voor een gedetailleerde beschrijving gewoon te groot was gebleken. Voor de jongeren stond het vast dat de door hen geziene man de dader moest zijn, maar de politie kon deze persoon slechts als verdacht beschouwen. Een oproep in de krant om deze getuige zich te laten melden had, zoals door Alex en Zeth was voorspeld, niets opgeleverd.
"Denk je dat we met een seriemoordenaar te maken hebben?", vroeg Zeth.
"Tot gisteren dacht ik nog aan een jaloerse ex of een gestoorde rivale, maar nu zijn de kaarten opnieuw geschud en liggen alle opties weer open."
Zeth kon het slechts beamen. Bij toeval had Alex een link ontdekt dat hun slachtoffer had met andere slachtoffers. Hij was daarbij niet eens aan het werk geweest, maar was door zijn vrouw mee gesleept om te gaan winkelen. In de HEMA had hij zijn notitieblok er bij gepakt om de gemaakte aantekeningen nog eens te bekijken. Hiervoor had hij pas een kans gekregen nadat hij gewacht had tot zijn vrouw ver vooruit was gelopen voor hij een ander gangpad in was gesneld. Tijdens het lezen had een zeventienjarig meisje een nieuwsgierige blik over zijn schouder geworpen. Ze bleek bij de HEMA te werken en dacht in eerste instantie dat hij naar iets op zoek was. Tot zijn verrassing had ze de ontbrekende letters van de door hem onderstreepte naam Jod..JJ ingevuld omdat deze haar bekend voor kwam van de site Online Verhalen. Het ...waard kon volgens haar toebehoren aan iemand die daar onder de naam Saskjezwaard actief was. Bevreemd had hij het meisje daarbij aangekeken. Misschien hadden er nog meer aanwijzingen op het luchtbed gestaan, maar het vuur had deze helaas bijna geheel vernietigd. Hij had het meisje aangeraden de site voorlopig te mijden, maar tegelijk betwijfeld of Romeh zijn advies wel zou opvolgen. Sneller dan gedacht bleek hij gelijk te hebben toen hij de brunette koppig haar hoofd zag schudden waarbij de tot haar schouder lange lokken op de maat mee bewogen. Als ze nu maar niet dacht in één van haar zelf geschreven thrillers te zijn beland want hij had geen behoefte aan amateurs die hem bij het onderzoek hinderden.
Gespannen keek Romeh naar het scherm. Ze had zowel naar JodieJJ als naar Saskjezwaard langs verschillende wegen een bericht gestuurd met het verzoek om alsjeblieft te reageren. De agent in de HEMA had haar allerlei vragen gesteld, maar geen enkel antwoord willen of kunnen geven. Waarbij hij de nodige aantekeningen maakte en zelfs genoodzaakt was ter plaatse een leeg notitieblok aan te schaffen. Geamuseerd had ze toe gekeken hoe hij op zoek was gegaan naar zijn vrouw. Zij bleek over het geld te beschikken. Hij was daarna weer snel teruggekomen met nog meer vragen. Haar manager had hij op bruuske wijze weg gestuurd door met de penning onder zijn neus te zwaaien.
Tot op heden had er nog niemand gereageerd op de door haar verzonden privéberichten, e-mails en in het geval van JodieJJ nog een WLM-bericht. Toch waren ze nog niet zolang geleden actief geweest in De Gedichtenbundel. Geïntrigeerd begon ze te lezen. Ook de inzendingen van anderen. Verscheidene auteurs bleken ook een gedicht op dit forum te hebben achtergelaten, die ongewoon veel met elkaar gemeen hadden. Als zij het ontdekte dan de politie vast ook. Ze pakte twijfelend het visitekaartje van de rechercheur. Zoveel vertrouwen had ze eerlijk gezegd nu ook weer niet in de politie.
"Alex Forskare", las ze hardop, "ja, fors was hij wel."
In dubio staand of ze hem van haar ontdekking op de hoogte moest brengen legde ze het kaartje weer neer om haar mobiele telefoon te pakken.
Zwijgend keken de rechercheurs naar de uitgeprinte lijst van namen aan de wand. Online Verhalen telde ruim duizend gebruikers en dit aantal groeide nog steeds. Tot zover ze nu wisten konden ze er drie namen van schrappen, deze waren met een gele viltstift omcirkeld, maar mogelijk waren het er nog meer. Daar was Romeh in ieder geval van overtuigd geweest, voor Alex haar aan de telefoon tenslotte had afgepoeierd. Al deelde hij wel haar mening. Het werd op het moment nog allemaal onderzocht.
"Waar kijken we naar?", vroeg Zeth, onrustig geworden van het niets doen.
"Naar bijna zesduizend liter bloed in de groepen A, B, AB en O waarmee de moordenaar bezig is zijn dorst te lessen."
"O."
Moeizaam kwam Alex overeind. Hij wist dat hij te zwaar was. Net als iedereen op het politiebureau en natuurlijk zijn vrouw. Dagelijks deelde ze haar zorgen over zijn gewicht met hem. Het was bijna een ritueel geworden, waar hij zich elke keer opnieuw aan ergerde. Hij begon het echter ook te merken als hij zich op de overbelaste stoel liet zakken. De armleuningen begonnen voor zijn gevoel steeds meer op knellende handboeien te lijken.
"Ik heb een grotere stoel nodig."
Hij keek naar de tenger gebouwde Zeth, maar deze hield wijselijk zijn mond.