Een afgetaste kennismaking

a

"Ik sta te wachten."

De man nam de korte, gezette vrouw in zich op. Hij deed het zonder een stap opzij te doen waardoor de liftdeur zou kunnen sluiten. Haar zware stem paste voor zijn gevoel beter bij een man. Zij en de mensen om haar heen waren allemaal vreemden voor hem. Het enige wat ze met elkaar gemeen hadden was dat ze hier waren om te winkelen in het uitgebreide winkelcentrum. Vanuit het oogpunt van de man waren het onbelangrijke individuen tot één van hen in moeilijkheden was geraakt en een Samaritaans gevoel bij hem had doen ontwaken.

"En dat doet u uitstekend, mevrouw."

Zonder nog meer aandacht aan haar en de anderen te schenken keek Bastiaan naar een jongere vrouw. Lachte ze nu? Als ze dat had gedaan dan was het in ieder geval weer zo snel verdwenen dat hij er niet zeker van kon zijn. Ze had iets serieus over zich alsof het leven te zwaar was om er over te kunnen lachen. In haar geval kon hij zich dat wel enigszins voorstellen.

"Ik heb je tas opgeraapt", zei Bastiaan op een wat zachtere en vriendelijkere toon dan waarmee hij eerder op de andere vrouw had gereageerd.

"Ik weet niet..."

De brunette zweeg. Haar witte stok tikte een keer op de vloer van de lift. Hij zag haar tasten naar een elleboog waarop ze waarschijnlijk hard was neer gekomen. Het was allemaal zo snel gegaan dat hij te laat had gereageerd om haar op te kunnen vangen.

"Je kan mijn arm pakken en dan leid ik je naar een rustigere plek", bood hij aan.

Voorlopig zouden de mensen in de lift nog blijven waar ze waren. Een seconde of twee verstreek er zonder dat er iets gebeurde voor ze voorzichtig haar hand naar hem uitstak.

"Een halve meter voor je uit is een verhoging."

Bastiaan was nauwelijks uitgesproken of de witte stok in haar andere hand tikte er al tegen aan. Het kleine niveauverschil tussen de lift en de vloer van de vierde verdieping had voor haar valpartij gezorgd. Ze was er niet op bedacht geweest omdat onverwachts voor haar een overijverig kind had besloten dat ze dringend hulp nodig had.

"Eindelijk", hoorden ze een zware stem nog zeggen.

"Rustig", zei Anneke slechts.

De liftdeur sloot zich en ze konden niet meer horen wat de korte, gezette vrouw nog meer over het oponthoud te zeggen had. Hij keek de jonge vrouw scherp aan. Bastiaan voelde zich betrapt alsof ze zijn alles behalve mooie gedachten had gelezen.

"Ik kan het voelen", verklaarde Anneke zonder hem de kans te geven om te vragen wat ze daar precies mee bedoelde. De glimlach was weer terug op haar gelaat, dat er door haar donkere brillenglazen er bleek uit zag. Bijna tegelijk voelde hij zijn woede afnemen en ontspande zich. Hij keek naar de bewegende hand op zijn bovenarm.

"Mag ik?", vroeg Anneke.

Hij knikte voor het te laat tot hem doordrong dat ze het natuurlijk niet kon zien.

"Ja."

Het was een wat vreemde gewaarwording om even later haar vingertoppen over zijn gezicht te voelen glijden. Ze gebruikte beide handen daarvoor.

"Ik ben een waterman van sterrenbeeld", hoorde Anneke hem zeggen.

Haar glimlach werd nog breder. Het was informatie dat ze niet met haar zintuigen had kunnen achterhalen. Voor de rest had ze al een aardig beeld van hem gekregen.

Tot zijn verbazing gleden haar handen over zijn schouders naar beneden toe tot ze zijn handen beet hield. Even kwam hij in de verleiding om te vragen of ze aan handlezen deed, maar slikte de gedachte in voor deze over zijn lippen kon komen.

"En je bent vrijgezel", concludeerde ze verscheidene seconden later.

Ze had naar een ring gezocht. Hij knikte uit bewondering en keek nu automatisch naar haar handen. Om geen van haar vingers kon hij een ring onderscheiden. Bastiaan bekeek haar nu op een andere manier dan nog maar enkele minuten geleden het geval was geweest.

"Heb je tijd voor een bakje koffie?", vroeg hij.

"Mag het ook thee zijn?"