hoofdstuk 11

a

licht vrachtschip Tormen

Bekend geworden met de zoektocht van de Cylon vloot naar natuurlijke hulpbronnen, dankzij de praatgrage vliegers van de battlestar Pegasus, inspecteerde luitenant Reitze argwanend de van de ijswereld gemaakte opnamen. Dankzij de zware raider konden ze een veel groter gebied bestrijken dan met de raptors alleen mogelijk zou zijn geweest. Deze verkenningsvluchten hadden vandaag hun waarde bewezen. Door het geavanceerde navigatiesysteem van de Cylons de coördinaten voor de volgende sprong van de Tormen berekenen verbruikten ze ook minder brandstof. Het waren allemaal voordelen waar de bemanning op efficiënte wijze gebruik van maakte.

"Bedoel je dat anderen ons voor waren?"

Luitenant Veerle spoelde de recorder door tot ze vond wat ze had gezocht en tikte op het scherm.

"We zagen deze onnatuurlijk rechte lijnen en denken dat er mensen in het ijs hebben gehakt. Er is een behoorlijk gat ontstaan."

"Of Cylons", voegde luitenant Reitze toe.

"Ik betwijfel het. De Cylons hebben nog genoeg schepen en bases om de basestars te bevoorraden en hoeven op geïmproviseerde wijze geen ijs van een rots te schrappen om aan water te komen."

"De Pegasus?"

Zwijgend keken ze naar het scherm. Ongevraagd kwam Wick bij hen staan. Hij had deel genomen aan een verkenningsvlucht met een raptor, die geen succes had opgeleverd.

"Mogelijk, maar ik denk dat we het er op moeten wagen. Zo fris ruiken jullie ook niet meer."

Luitenant Veerle wierp hem een duistere blik toe. Het liefste had ze hem ongelijk gegeven.

"Goed, we sturen een raptor met een team van vrijwilligers en de tanker. Bij het eerste sein van problemen verdwijnen we weer. Ik ga mee. Wick, jij neemt het voor me waar", commandeerde luitenant Reitze.

Verscheidene burgers zag luitenant Veerle naar Wick kijken en pas in beweging komen nadat hij instemmend had geknikt. Het leek Reitze te ontgaan of hij deed alsof hij het niet zag.

"Controleer voor vertrek of dezelfde noodcoördinaten aan de raptor en de tanker zijn verstrekt", voegde Wick er nog aan toe, "ik wil geen mensen kwijtraken als ik me vergis en we snel moeten vertrekken omdat het toch een valstrik is"

De manier waarop hij de verantwoording naar zich toetrok geschiedde zo natuurlijk dat het niemand leek op te vallen, met uitzondering van Tippi. Naarmate de reis vorderde gedroeg hij zich steeds meer als het type officier waar ze altijd tegenop had gekeken. Onverstoorbaar en trouw eisend van de mensen uit hun omgeving op basis van zijn of haar persoonlijkheid, het voorbeeld dat ze gaven door hard te werken en niet vanwege de rang die ze toevallig hadden. Eens had luitenant Diana voorgesteld om de shuttlepiloot een rang te verstrekken, maar met de luitenant Veerle bekende koppigheid had Wick deze permanent geweigerd. Toch had hij zich een bijzondere plaats in de militaire hiërarchie aan boord van de Tormen verworven alsof hij de verbinding vormde tussen de militairen en burgers.

 

battlestar Pallas van de Yashuman-klasse

Het oorlogsschip behoorde tot een door de admiraliteit en politici gewaardeerde klasse van battlestars. Een zeldzame combinatie waardoor er veel belastinggeld voor vrij kon worden. Goedkoop in vergelijking met de veelzijdig inzetbare giganten van de Mercury klasse, maar ondanks haar geringe omvang toch geschikt voor de uitvoering van diverse taken. De battlestar Pallas kreeg vandaag de kans om te bewijzen waar het schip en bemanning toe in staat waren. Boven Virgon hadden beiden gefaald en waren na een complete uitval van alle systemen aan boord op bevel van admiraal Nagala op sleeptouw genomen. Het militaire bevoorradingsschip S79 was hen te hulp gesneld. De bemanning van de Pallas had weerloos toe moeten kijken hoe de overige schepen van de battlegroup hen aan alle zijden waren gepasseerd om de al op voorhand verloren strijd met de vijand aan te gaan. Zelfs geen enkele viper had gelanceerd kunnen worden. Nog vaak had de kolonel daar aan moeten denken toen hij later de wat tonnage betreft grotere S79 en een vijftal civiele vrachtschepen onder zijn hoede had genomen.

Slechts gebruikmakend van de sub-lichtmotoren vanwege problemen met de FTL na het incasseren van diverse treffers had de battlestar de twee opgedoken basestars van het konvooi weg gelokt. Voor de kolonel en zijn bemanning was overgave onbespreekbaar en ze besloten hun huid duur te verkopen om de rest van het konvooi de tijd te geven te ontsnappen. Hier zou de vlucht eindigen.

"Lanceer de vipers."

De zevenhonderd meter lange battlestar maakte een ruime bocht om de strijd met de achtervolgende vijand aan te binden.

 

licht vrachtschip Tormen

Een plotselinge spanning had zich van de mensen op de brug meester gemaakt. Wick had de onderuitgezakte houding onderbroken en omklemde de hoorn met beide handen alsof het een reddingslijn was. Om niet geheel afhankelijk te zijn van het bereik van de Tormens DRADIS had hij raptor 876 op patrouille gestuurd. Onder de onbezorgde houding die hij zich als een op maat gemaakt pak had aangemeten maakte hij zich wel degelijk zorgen over de mogelijkheid dat het nog steeds een valstrik was. Het werk vorderde echter goed. Tot Tippi contact met de brug opnam. Het nucleair alarm van de raptor was afgegaan. Een nader onderzoek had meer bewijzen opgeleverd dat er een gevecht gaande was. Een eenzaam koloniaal signaal en twee ongeïdentifeerde signalen op DRADIS. Gecodeerde gesprekken waarvan Tippi het hardop uitgesproken vermoeden had dat deze plaats vond tussen diverse jachtpiloten.

"Handhaaf positie, raptor acht zeven zes. We zijn onderweg."

Hij keek naar de jongste piloot aan boord. Talitha maakte al aanstalten om haar plaats op te geven voor een volwassene. Het meisje vierde vandaag haar elfde verjaardag. Misschien kon hij er voor zorgen dat het voor de rest van haar en ook hun leven een gedenkwaardige dag zou blijven.

"Verlaat jij je post zonder dat ik dat beveel?", vroeg hij streng.

Het meisje schudde snel haar hoofd waarbij haar vlechten wel leken te vliegen. Haar moeder was er weer eens in geslaagd het meisje een ander kapsel te bezorgen.

"Koers 725 carom 183."

Hij wendde zich tot Rosalinda.

"Neem contact op met Reitze en vertel hem wat er aan de hand is. Ze moeten verder gaan waar ze mee bezig zijn. Als dat Cylons zijn dan kunnen we dit waterreservoir wel vergeten en ik hou nou eenmaal van ijswater."

"Conditie twee instellen, Wick?", stelde Rosalinda op een zakelijke toon de opschaling voor.

De shuttleploot schudde het hoofd.

"Haal Diana persoonlijk. Ik wil eerst weten met wie we te maken krijgen voor ik diegenen die nog slapen wakker laat schrikken."

Luitenant Diana staarde naar de DRADIS en hield op met geeuwen. Rosalinda had haar weinig meer verteld dan dat ze van Wick naar de brug moest komen voor ze het meisje met een onverklaarde haast zag weg rennen. Ze was opeens klaar wakker bij het zien van de ongeïdentificeerde signalen op het scherm.

"Jullie waren bang dat ik me als een schietgrage idioot ging gedragen. Kijk nou eens waar je ons in gestort hebt. Je wilt het opnemen tegen twee basestars!"

De shuttlepiloot haalde slechts zijn schouders op zonder zijn blik van het scherm los te maken. Ook hij had de nodige bedenkingen, maar daar werd een heftige strijd tussen mensen en machines uitgevochten. Hij kon en wilde niet vanaf de zijlijn passief blijven toekijken.

"Daar vecht een schip van jullie."

"Ze beantwoorden onze oproep", onderbrak Rosalinda hen.

"Zet het op de speaker", zei Wick. Hij was gewend geraakt aan het uitdelen van orders. Lange tijd tussen deze officieren verkeren had iets besmettelijks.

"We ontvangen u", verklaarde luitenant Diana waarbij ze een voor Wick opvallend rechte houding had aangenomen. Bijna alsof ze de onbekende officier kon zien met wie ze in gesprek was.

"Dit is de battlestar Pallas voor het schip dat zich als het koloniale vrachtschip Tormen voordoet."

Verbaast wisselde Wick een blik met Rosalinda, die haar schouders ophaalde. Twijfelden de militairen soms aan hun identiteit? Bekend met de pessimistische manier waarop de officieren tegen elke situatie aankeken om van het ergste uit te gaan had hij gedacht dat het alleen voor het vijftal aan boord had gegolden. Het had er nu meer van weg dat het een algemeen beleid was, alsof de militairen hierop werden getraind. Hij zag luitenant Veerle op de brug arriveren met haar helm onder de arm. Ze was zojuist van patrouille teruggekeerd.

"Ik ben blij, Tippi, dat je er weer bent."

"Wat is er aan de hand?"

Hij knikte naar de nu gefrustreerd uitziende luitenant Diana.

"Jullie zijn stom."

Luitenant Diana die deze laatste woorden had opgevangen gebaarde met een beledigd gebaar naar de microfoon alsof ze wilde zien dat hij meer wist te bereiken dan zij.

"Luister, frakwit", zei hij kwaad, "je spreekt hier met Wick. Zijn jullie bij de marine echt zo stom? Als je denkt dat jullie het alleen kunnen opknappen, dan gaan wij verder met water tanken en vervolgen onze reis. We hebben raptors en wapens aan boord om te helpen, dus zeg het maar."

"Een moment."

De luitenant Diana en Veerle wisselden een twijfelachtige blik met elkaar over de uitkomst nu de shuttlepiloot zijn op persoonlijke ervaringen gebaseerde aanpak hanteerde bij de omgang met mensen, zoals de officier aan boord van de battlestar Pallas. Kostbare seconden gingen voorbij terwijl het vrachtschip het strijdtoneel steeds dichter naderde. Blijkbaar hadden de Cylons het te druk om hen op te merken.

"Tormen, dit is Pallas actueel, ik had begrepen dat jullie een civiel vrachtschip waren?"

"Ik heb hier militairen en burgers en we willen meedoen."

"We kunnen elke help goed gebruiken. We hebben een basestar beschadigd."

"Begrepen, Pallas actueel."

Luitenant Diana zag de shuttlepiloot omkijken. Meer was overbodig om begrepen te worden.

"Conditie één voor het gehele schip. Ik herhaal, conditie één voor het gehele schip", meldde Rosalinda.

"Jullie zijn zo stom nog niet als jullie op het punt staan te sneuvelen."

"En nu? Hoe wil je hen gaan helpen?", vroeg luitenant Diana wanhopig.

"We hebben een nucleair wapen aan boord."

"Maar geen raket om het te vervoeren. Wil je soms met de Tormen een basestar gaan rammen om het tot ontploffing te brengen? Pallas actueel zal vast verrukt over dat plan zijn."

Wick keek haar verwonderd aan.

"Sarcasme past je niet."

Het was de kalmte in zijn stem die haar gespannen houding temperde.

"Sorry, maar ik weet het ook niet meer. We vliegen met een ongepantserd en ongewapend vrachtschip recht op de vijand af en je verwacht dat de training op de academie mij overal een antwoord op heeft leren geven."

"Ik weet het wel", antwoordde hij.

"De raider."

Wick keek om naar luitenant Veerle.

"Je bent te slim."

Hij zag de tengere luitenant haar schouders ophalen.

"Ik zal ermee moeten leren leven."

Grijnzend keek Wick de vrouw aan zijn zijde weer aan.

"We gebruiken de raider", bevestigde hij.

"We weten niet of de transponder werkt."

Na het vinden van de wit gekleurde disk van de gevangenen waren ze er achter gekomen dat het een transponder van de Cylons was. Het was weer in de zware raider geïnstalleerd.

"Ik zal er snel genoeg achterkomen."

"Jij?"

"Luitenants Stijn en Reitze bevinden zich nog aan boord van de raptors op de ijswereld."

"Welke ijswereld?", vroeg Diana verward en keek in de richting van piloot om daar Talitha te zien zitten. Ze had het te druk gehad om eerder op te merken dat het vrachtschip werd bestuurd door het meisje.

"We hebben weer water gevonden, maar vonden het niet nodig om je daarvoor wakker te maken."

"Nee, je wacht liever tot we het gaan opnemen tegen twee basestars met de helft van onze officieren van boord."

"Je wordt er al beter in", lachte de shuttlepiloot voor hij weer serieus werd, "ik ben de enige logische keus. Deze mensen verdienen de beste piloot die er is om hen te redden en dat ben jij."

"Nou ben ik opeens wel de beste piloot?"

"Niet overdrijven, want het past je nog steeds niet."

"Goed dan", zei ze met een diepe zucht.

Na het geven van een halfslachtig saluut begon hij te rennen.

"Waar ga jij heen, Tippi?"

Luitenant Veerle draaide zich in de deuropening om. Ook zij was begonnen te rennen tot ze werd terug geroepen.

"Met hem mee. Ik denk niet dat Wick weet hoe je een nucleaire bom af laat gaan."

"O, dit wordt echt fantastisch. Laten we de militaire hiërarchie maar helemaal overboord gooien terwijl we het gaan opnemen tegen twee basestars met een kind aan het stuur en doen waar we allemaal zelf zin in hebben."

"Volgens mij heeft hij gelijk. Sarcasme staat je echt niet."

"Ga hem helpen en zorg dat jullie ongedeerd terugkomen", beveelde luitenant Diana, "laat de goden ons alsjeblieft bijstaan want ze begint steeds meer op hem te lijken", voegde ze er zachter aan toe, "wat?", snauwde ze in de richting van de glimlachend Rosalinda.

"Ik dacht dat het als een compliment was bedoeld, mevrouw", zei de studente haastig en boog zich over het paneel om de officier niet aan te hoeven kijken.